Δεν της έδωσε λύσεις. Της έδωσε χώρο.

Γράφει η Κική Μαυράκη

Δεν ήθελε σωτήρες. Δεν γούσταρε τους τύπους που μπαίνουν στη ζωή σου με φόρα και νομίζουν πως θα λύσουν τα πάντα.
Εκείνη δεν είχε ανάγκη να τη σηκώσουν. Είχε ανάγκη να μην την αφήσουν μόνη όταν δεν μπορούσε να σταθεί.

Υπήρχαν μέρες που δεν μιλούσε καθόλου.
Όχι από καπρίτσιο. Από εξάντληση.
Ψυχική, σωματική, συναισθηματική.
Μέρες που αν τη ρωτούσες “τι έχεις”, θα έσπαγε. Και όχι με τρόπο όμορφο.

Αλλά εκείνος δεν ρώτησε.

Δεν πίεσε. Δεν έκανε τον έξυπνο.
Δεν σήκωσε μανίκια να «βοηθήσει».
Απλώς κάθισε δίπλα της.
Ήσυχος. Σταθερός. Παρών.

Την κοίταξε χωρίς να απαιτεί.
Χωρίς να προσπαθεί να την ξεκλειδώσει — σαν να ήξερε ότι όταν θα είναι έτοιμη, θα το κάνει μόνη της.
Κι αυτό, για εκείνη, ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης.
Όχι το «είμαι εδώ για σένα». Το είμαι εδώ και δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.

Γιατί όταν πονάς, δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου λύσει τον πόνο.
Χρειάζεσαι κάποιον που να μην τον φοβάται.

Δεν της έδωσε λύσεις. Της έδωσε χώρο.
Και αυτό, όσο κι αν δεν γράφεται σε ρομαντικές ιστορίες,
είναι ο λόγος που έμεινε.