Κάποιοι έρωτες έρχονται με ρήτρες και μικρά γράμματα

Γράφει η Αστέρω

Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν στον έρωτα κι αυτοί που πιστεύουν στα συμβόλαια ψυχών. Και μετά, υπάρχουν οι ρεαλιστές, που καταλαβαίνουν πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Γιατί αν το καλοσκεφτείς, τι είναι οι σχέσεις αν όχι καλοστημένες συμπτώσεις, συμφωνίες που κάναμε πολύ πριν ανοίξουμε τα μάτια μας σε αυτή τη ζωή;

Λένε ότι οι ψυχές υπογράφουν συμβόλαια πριν ενσαρκωθούν. Σαν να πηγαίνουν σε μια κοσμική δικηγορική εταιρεία, κάνουν τους λογαριασμούς τους, υπολογίζουν χρέη και πιστώσεις, και αποφασίζουν ποιον θα συναντήσουν, ποιον θα αγαπήσουν, ποιον θα πληγώσουν και ποιος θα τους καταστρέψει. Αν ισχύει αυτό, τότε μιλάμε για μια πολύ καλοστημένη πλεκτάνη. Και το πιο ειρωνικό; Κανείς δε μας αφήνει να διαβάσουμε τα ψιλά γράμματα πριν υπογράψουμε.

Τι γίνεται, όμως, όταν αυτό το συμβόλαιο φτάνει στην ημερομηνία λήξης του; Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, όλα τα συμβόλαια έχουν όρους και προϋποθέσεις. Μερικά είναι ισόβια, άλλα έχουν μικρότερη διάρκεια, και κάποια λήγουν άδοξα, με την άλλη ψυχή να χάνει την υπογραφή της στην πορεία. Εκεί είναι που αρχίζουν οι δραματικές σκηνές, οι μαραθώνιοι των ατελείωτων «γιατί;», τα μεταμεσονύκτια μηνύματα που δεν έπρεπε να σταλούν και οι σιωπές που λένε περισσότερα από λέξεις. Κάποιοι αποδέχονται το τέλος, άλλοι αντιστέκονται μέχρι τελευταίας ρανίδας συναισθήματος, και υπάρχουν και εκείνοι που απλά εξαφανίζονται, αφήνοντας τις ρήτρες ανεκπλήρωτες και τους λογαριασμούς ανοιχτούς.

Αν το συμβόλαιο ήταν εξαρχής κακογραμμένο; Αν η μικρή γραμματοσειρά έκρυβε μια υποσημείωση που έλεγε ότι θα υποφέρεις πριν καταλάβεις το μάθημά σου; Ή αν έπεσες πάνω σε ψυχή που υπέγραψε αλλά δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει τις ρήτρες; Ας είμαστε ειλικρινείς, ορισμένοι δε διαβάζουν ούτε τις οδηγίες χρήσης του φούρνου μικροκυμάτων, πόσο μάλλον το συμβόλαιο της ίδιας τους της ύπαρξης.

Το χειρότερο είναι πως, ακόμα κι αν το συμβόλαιο λήξει, οι αναμνήσεις δεν έχουν ρήτρες διαγραφής. Σέρνονται πίσω σου σαν σκιές, κάποιες φορές γλυκές, άλλες βασανιστικές. Οι σχέσεις που έληξαν άδοξα αφήνουν αναπάντητα ερωτήματα, ενώ εκείνες που κύλησαν ομαλά καταλήγουν να μοιάζουν με ένα παλιό, αγαπημένο βιβλίο στο ράφι. Δε θα το ξαναδιαβάσεις, αλλά δεν αντέχεις να το πετάξεις.

Και τότε, αφού περάσεις από όλα τα στάδια—τον έρωτα, το πάθος, την απογοήτευση, την απώλεια—καταλαβαίνεις κάτι πολύ απλό. Οι σχέσεις δεν είναι τίποτα άλλο από αμοιβαίες συμφωνίες με ρήτρες που αλλάζουν εν κινήσει. Μπορεί να είναι θεϊκά σχεδιασμένες ή απλά το μεγαλύτερο ανέκδοτο του σύμπαντος. Εσύ, όμως, έχεις πάντα την επιλογή να υπογράψεις ξανά… ή να πετάξεις το στυλό μακριά.

Τελικά, μήπως η μεγαλύτερη ελευθερία είναι να μάθεις να διαβάζεις πριν υπογράψεις;

Υπογραφή: Μια ψυχή που έμαθε με τον δύσκολο τρόπο.