Σ΄ αγαπάω.- (τελεία και παύλα)

Γράφουν ο Γιώργος Καραγεώργος και η Ματίνα Νικάκη

Εκείνη:

“Καλό μήνα” του είπε, όπως κάθε μήνα, μόλις είχε μπει ο Απρίλης. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε.
“Σ’ αγαπάω” της είπε.
Οι πληγουλες της ψιθύρισαν πως είναι πρωταπριλιά και είθισται να λένε ψέματα.
“Δε μου το λες ψέματα, ε;” τον ρώτησε.
“Ρώτα με και αύριο”, της απάντησε.
Παράξενο, ότι ενώ ήξερε την αλήθεια, περίμενε να ξημερώσει η επόμενη μέρα να της το ξαναπεί.
Κάθε μέρα της το έλεγε κι έκανε την αλήθεια του θρόνο της.
Κι αυτή άνθιζε ολοένα και περισσότερο, ώσπου έγινε μία αληθινή Άνοιξη.
Κι αυτός την καμαρωνε και την αγαπούσε στ’ αλήθεια.
Έτσι έβαλαν το ψέμα σ’ένα κουτάκι και το κλείδωσαν, κι εκείνο δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ, γιατί κι εκείνο κρυφοκοιταγε από τις χαραμάδες, μία αγάπη, που το έκανε να θυμώνει, που γεννήθηκε ψέμα!

Εκείνος:

Ποτέ δεν του άρεσαν οι όρκοι, τους θεωρούσε ανούσιους., ειδικά για τους ανθρώπους που ο λόγος τους έχει και μπέσα, κι αλήθεια, και βαρύτητα.
Δεν έχει νόημα να ορκίζεσαι για το συναίσθημά σου, είναι κάτι που δεν αμφισβητείται. Αν βάζεις όρκους το ευτελίζεις το συναίσθημα, πίστευε.
Όταν λες σ΄ αγαπάω πρέπει να μπαίνει τελεία και παύλα, γιατί ύστερα από την ομολογία σου, δεν χωράει τίποτα άλλο, έλεγε, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια του ή και θυμώνοντας.

Παρ΄ όλα αυτά, ήταν φορές που κι εκείνος το είχε ανάγκη, και να ορκιστεί, αλλά και να του ορκιστούνε, κι ας ήτανε ενάντια στα πιστεύω του.
Μια ανάγκη, όχι από αμφιβολία, μα για να ησυχάσει η ψυχή του, ύστερα από τα τόσα ψεύτικα σ΄ αγαπάω που υπάρχουν γύρω του.
Μια ανάγκη για να ξορκίσει το κακό, που οι ψεύτες με ευκολία φόρτωναν στην στην πλάτη της αγάπης.

‘Ορκίζομαι” της είπε!
Ορκίζομαι πως σ΄ αγαπάω και σήμερα που είναι πρωταπριλιά, αλλά και σε όλα τα αύριο.
Ορκίζομαι στην αγιοσύνη της αγάπης και στο ιερό του έρωτα…

Και μεγαλύτερο όρκο, θαρρώ, ο άνθρωπος δεν γίνεται να πάρει.
Σ΄ αγαπάω.- (τελεία και παύλα).