Να φοβάσαι αυτούς που ξέρουν να μένουν, αλλά δεν ξέρουν να αγαπούν.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ξέρεις ποιοι άνθρωποι με τρομάζουν;

Αυτοί που μένουν, όχι γιατί σε αγαπούν, αλλά γιατί τους συμφέρει. Που δεν φεύγουν όταν πρέπει, αλλά όταν δεν σε χρειάζονται άλλο.

Τους βλέπεις. Σε κοιτάνε στα μάτια και σου πετάνε ένα «εγώ είμαι εδώ». Κι εσύ κάνεις πως το πιστεύεις. Γιατί εκείνοι δεν ξέρουν πόσες φορές έχεις δει το ίδιο έργο με άλλο πρωταγωνιστή, κι εσύ έχεις μάθει τους διαλόγους και τη διαδικασία απ’ έξω.
Όχι, λοιπόν. Δεν είσαι εδώ. Είσαι εκεί που σε βολεύει.

Και κάποια μέρα, όταν δεν θα τους κάνεις πια, θα φύγουν κάνοντας θόρυβο.
Τόσο γαμημένο θόρυβο, που δεν θα σε ακούσουν καν να λες «μείνε».
Γιατί μέσα στο θόρυβο θα στριμώξουν ακόμα λίγο από το δράμα τους, ακόμα λίγο από το ψέμα τους, ακόμα λίγο από το τίποτα που ένιωθαν για σένα.

Και αυτό είναι το χειρότερο.

Δεν σε αφήνουν απλά. Σε αφήνουν άδειο.

Άδειο από διάθεση. Άδειο από πίστη. Άδειο από συναίσθημα.

Είναι αυτοί που σ’ έκαναν να νιώθεις πως κάθε λάθος σου είναι ασυγχώρητο, λες και δεν κουβαλούσαν οι ίδιοι σκελετούς στη ντουλάπα τους. Λες και δεν ήξερες τους σκελετούς τους έναν έναν.. κι απλά επέλεγες να μην τους φέρνεις σε δύσκολη θέση.
Αυτοί που τους έμαθες τι πάει να πει φροντίδα, τι πάει να πει «νοιάζομαι», τι θα πει θαλπωρή, απλά και μόνο επειδή εσύ αγαπούσες.

Κι εκείνοι; Σε έμαθαν τι πάει να πει εκμετάλλευση. Τι θα πει “δούναι και λαβείν”.

Γι’ αυτό σου λέω, μην φοβάσαι τη μοναξιά.

Η μοναξιά δεν σου τρώει την ψυχή, δεν παίζει με τα αισθήματά σου, δεν σου γαμάει την εμπιστοσύνη.

Να φοβάσαι αυτούς που ξέρουν να μένουν, αλλά δεν ξέρουν να αγαπούν.

Γιατί αυτοί δεν σε αφήνουν μόνο.

Σε αφήνουν άδειο.