Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Τις προάλλες, σερφάροντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε ένα σκίτσο με ένα πολύ εύστοχο μήνυμα. Σε αυτό εικονίζονταν δύο φίλοι που είχαν βγει έξω για να τα πουν. Τότε ο ένας γυρίζει στον άλλο και του λέει: «τι κάνεις; Έχεις 30 δευτερόλεπτα να μου πεις πώς είσαι, γιατί μετά θέλω να σου πω, για κανένα μισάωρο, αυτά που με απασχολούν».
Ένας σουρεαλιστικός διάλογος που δείχνει ότι τους ανθρώπους δεν τους ενδιαφέρει και τόσο να μάθουν «πώς είσαι», αλλά αντίθετα επιθυμούν διακαώς να σου πουν «πώς νιώθουν» αυτοί. Το επόμενο “στάδιο” αυτού του «διαλόγου», το συνάντησα σε ένα σκετς καλοκαιρινής επιθεώρησης. Ήταν δύο φίλοι σε ένα καφενείο που μιλούσαν ταυτόχρονα, ο καθένας για τα δικά του θέματα, χωρίς ουσιαστικά να καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος. Απλά μιλούσαν «για να τα βγάλουν από μέσα τους».
Πόσο εγωιστικό είναι τελικά να θες μόνο να «μιλάς», χωρίς με την σειρά σου να «ακούς»; Αρκετά θα έλεγα. Όσο και αν σε καταλαβαίνει ο άλλος άνθρωπος, αν δεν έχεις διάθεση και εσύ να ακούσεις, θα καταντήσεις βαρετός, δυσάρεστος και παρέα “προς αποφυγήν”. Οι υγιείς σχέσεις( ερωτικές ,φιλικές, επαγγελματικές) χτίζονται με τον διάλογο. Ένας διάλογος όμως για να είναι εποικοδομητικός πρέπει να είναι αμφίδρομος, αλλιώς μετατρέπεται σε κουραστικό μονόλογο.
Για αν μπορείς όμως να ακούς, πρέπει να διαθέτεις την περιβόητη ενσυναίσθηση. Να μπορείς, με άλλα λόγια, να καταλάβεις ότι και ο άλλος άνθρωπος (ναι, αυτός που έχεις μπροστά σου) έχει και εκείνος προβλήματα και χρειάζεται και εκείνος την βοήθεια σου. Πρέπει να μπορείς να «μπεις στα παπούτσια» του άλλου, να έρθεις στη θέση του. Όσο σημαντικό είναι να για έναν άνθρωπο να ξέρει να εκφράζεται σωστά, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μπορεί να αντιλαμβάνεται τους άλλους.
Φανταστείτε πόσες ανθρώπινες σχέσεις θα είχαν εξομαλυνθεί και πόσες παρεξηγήσεις θα είχαν λυθεί, αν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι θέλει να μας πει ο συνομιλητής μας.
Αν σταματούσαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου!
Τόσο απλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου