Οι σωστοί αποχαιρετισμοί έχουν χαμόγελο και σιωπή.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Κι αν με κούρασαν όλα αυτά τα “θυμάσαι τότε που…”;
Κι αν δεν θέλω ούτε να θυμάμαι, ούτε να αναπολώ.
Γιατί η μνήμη είναι μεγάλη απάτη, και όσο περνά ο καιρός, στρογγυλεύει συναισθήματα και λειαίνει την τραχύτητα των στιγμών.
Γιατί βρίσκει άλλοθι και δικαιολογίες για όλα εκείνα τα ανείπωτα πίσω από το “θυμάσαι τότε που…”
Γιατί κρύβει την υστεροβουλία πίσω από τα εύκολα “σ’αγαπώ” και το σιγανό “τι μου δίνεις” πριν το “θα είμαι δίπλα σου”.
Άνοιξα που λες ένα κουτάκι, κι έβαλα μέσα όλα εκείνα τα ευήκοα που πανομοιότυπα σκορπάς από δω κι από κει, μαζί μ’ό,τι περίσσεψε από τα χιλιοειπωμένα, και το έκλεισα καλά.
Το σφάλισα που λένε.. με διπλό λουκέτο και με ένα χαμόγελο πλατύ, από εκείνα που δεν κέρδισες ποτέ σου, σ’αποχαιρέτησα, κι ας μην το κατάλαβες.
Κάποιοι αποχαιρετισμοί βλέπεις, δεν έχουν λόγια, αυτά κρύβουν προσδοκία. Δεν έχουν θυμό, αυτός κρύβει απογοήτευση κι ελπίδα..
Οι σωστοί αποχαιρετισμοί, έχουν χαμόγελο και σιωπή!
Είναι ήσυχοι.. σαν τη σιωπή, μετά τον κατακλυσμό!
Και ξέρεις τι κακό έχουν; Όσο κι αν προσπαθήσεις να τους ξεχάσεις, το κενό που αφήνουν, δεν ξεχνιέται, γιατί δεν αντικαθίσταται.
Δεν αναπληρώνεται. Δεν μαλακώνει. Δεν εξατμίζεται σαν τον ιδρώτα από τη μάχη.
Μένει εκεί. Στη γωνιά της ψυχής που δεν τολμάς να αγγίξεις, σαν ένα μικρό έγκλημα που ξέρεις πως δεν τιμωρείται ποτέ, αλλά το έκανες.
Σου επέτρεψε να το κάνεις, γιατί ήλπιζε πως τελικά.. δεν θα χρειαζόταν να το κερδίσει κι αυτό το στοίχημα.