Σου το χρώσταγα ένα φιλί στον ώμο.

Γράφει ο Chicco

Δεν ξεχνάω.

Υπάρχουν πράγματα που μένουν στο μυαλό, στα δάχτυλα, στη γαμημένη μνήμη του κορμιού. Υπάρχουν φιλιά που δεν δόθηκαν, αγγίγματα που έμειναν στη μέση, ανάσες που κρατήθηκαν λίγο παραπάνω, σαν να φοβήθηκαν να γίνουν πράξη.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά, σου χρώσταγα ένα φιλί στον ώμο.

Το άφησα τότε… να περιμένει. Ίσως επειδή πίστευα πως θα υπήρχε πάντα χρόνος. Ίσως επειδή θεώρησα πως οι στιγμές δεν τελειώνουν αν δεν τις τελειώσεις εσύ.

Αλλά οι στιγμές τελειώνουν.

Και μένουν πίσω σου σαν σκισμένες φωτογραφίες, σαν λέξεις που δεν είπες, σαν φιλιά που δεν άφησες να συμβούν.

Κι αυτό το φιλί, εκείνο το βράδυ, εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να το είχα δώσει.

Έπρεπε να είχα σκύψει, να είχα αφήσει τα χείλη μου να βρουν το δέρμα σου, να είχα σημαδέψει το σώμα σου με κάτι που να μείνει. Όχι σαν υπόσχεση, όχι σαν λέξη…

Σαν αίσθηση.

Γιατί μερικά πράγματα δεν λέγονται, απλά χαράζονται πάνω μας.

Κι αυτό το φιλί, όσο μικρό κι αν ήταν, θα έλεγε όσα δεν είπαμε ποτέ.

Δεν ήξερα αν θα υπάρξει άλλη φορά. Δεν ήξερα αν θα καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο ξανά. Αν οι δρόμοι μας, θα ξαναδιασταυρωθούν, αν θα ξανάρθει ένα βράδυ που θα με κοιτάς όπως εκείνο το βράδυ.

Κι όμως, συνέβη.
Κι ήταν το πρώτο πράγμα που θέλησα να κάνω. Να σκύψω και να σου δώσω εκείνο το φιλί που σου χρωστούσα.
Στον ώμο.
Εκεί που είχα αφήσει το κενό μου.

Εκείνο το φιλί στον ώμο, που σου χρωστούσα..