Σας το απαγορεύω

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

Ανοησία το ψέμα, ανοησία η κοροϊδία μεταξύ ανθρώπων.
Ανοησία να νομίζεις ότι έχεις τη δύναμη και τον τρόπο να κοροϊδεύεις τους υπόλοιπους.

Πόσο δύσκολο να κρατήσεις ισορροπία;
Πόσο εύκολο να κοιτάς κάποιον στα μάτια;
Ακόμα πιο δύσκολο να κρατηθείς στην επιφάνεια της ειλικρίνειας.

Μάταια κάποιοι άνθρωποι πασχίζουν να μη γίνουν μέρος αυτής της συμπεριφοράς.
Εμφανίζονται ως άτολμοι και συνάμα ευγενικοί.
Κρύβονται πίσω από το ψέμα και το φθόνο.

Χαρούμενοι, δήθεν ντόμπροι, σε πλησιάζουν ως αγαπημένοι, ωσάν φίλοι, μα ο σκοπός και ο στόχος είναι πάντοτε οτιδήποτε υποβόσκει.
Καταπίνουν τη χολή τους.
Φτάνει να ακούσουν το ψεύτικο “Μπράβο” και το ηχηρό “Είσαι ο καλύτερος”!

Όλη μου τη ζωή την πέρασα στα ψεύτικα τα λόγια, τα γραμμένα με προδοσία.
Μα μεγάλωσα. Μεγάλωσα και δεν κάνω πια εκπτώσεις ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Πολύ περισσότερο σε “κερδοσκόπους”.
Πολύ περισσότερο στον οποιοδήποτε άλλο.

Μυαλά ταλαιπωρημένα, μυαλά ανόητα, γεμάτα έπαρση.
Δυστυχισμένοι και τσαλακωμένοι από τα χαστούκια της ζωής, δεν αντιλαμβάνονται ποια λάθη οφείλουν να διορθώσουν, ώστε να γίνουν αυτό που ονειρεύονται.
Μα για να τα καταφέρει κάποιος, δεν αρκεί να το θέλει, ούτε να το σφετεριστεί.

Είναι σπουδαίο να μπορείς να καμαρώνεις για οτιδήποτε δημιουργείς, αρκεί να τρέξεις, να παλέψεις, να τολμήσεις, να ξαγρυπνήσεις, μα πάνω από όλα, να είσαι ανιδιοτελής.

Ο άνθρωπος με στόχους και ειλικρίνεια στις πράξεις του δεν λέγεται “παρτάκιας”.
Είναι αυτός που δίνει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα, αυτός που αξιολογεί τον εαυτό του συνειδητά, αυτός που κρίνει αυστηρά το πρόσωπό του στον καθρέφτη.

Απαγορεύεται να καπηλεύεσαι όνειρα και κόπους άλλων.
Απαγορεύεται να φθονείς πάνω από την ψυχή του καθενός, παθιασμένος για λίγη εφήμερη δόξα.
Γιατί… κάποτε τα ψέματα τελειώνουν και, σαν κατεργάρης, θα μπεις στον πάγκο.
Και η κάρτα θα είναι κόκκινη.

Απαγορεύεται να συνδέεσαι με τις αγωνίες τους, χωρίς να αποτελείς μέρος αυτών.

Μην σας κουράζω άλλο, άνθρωποι…
Μα σας το απαγορεύω!