Ήσουν καταιγίδα. Κι εγώ πάντα αγαπούσα τη βροχή.

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Δεν ήρθες ήσυχα. Δεν ήσουν από αυτούς που μπαίνουν στις ζωές σιγά, χωρίς να κάνουν θόρυβο.

Ήρθες σαν καταιγίδα.

Δυνατός, ατίθασος, ανεξέλεγκτος. Έφερες χάος, έφερες ένταση, έφερες όλα όσα δεν ήξερα ότι ήθελα μέχρι που τα έζησα.

Και εγώ;

Εγώ πάντα αγαπούσα τη βροχή.

Πάντα μου άρεσε το σκοτάδι του ουρανού πριν ξεσπάσει, η μυρωδιά του αέρα όταν γεμίζει υποσχέσεις. Πάντα ήθελα κάτι να με παρασύρει, να με κάνει να τρέμω, να ξεφύγω από την ασφάλεια του στεγνού.

Οπότε, όταν ήρθες, δεν έτρεξα να κρυφτώ.

Άνοιξα τα χέρια μου και σε άφησα να με διαλύσεις.

Χάθηκα μέσα σου, όπως χάνεσαι σε μια καταιγίδα που ξέρεις πως θα σε ξεπεράσει, αλλά δεν σε νοιάζει. Γιατί εκείνη τη στιγμή, την ώρα που η βροχή πέφτει δυνατά, το μόνο που νιώθεις είναι ζωντάνια.

Ήξερα από την αρχή πως θα περάσεις.

Πως θα έρθει η στιγμή που τα σύννεφα θα διαλυθούν, που ο αέρας θα κοπάσει, που θα απομείνω εκεί, να μετράω τις ζημιές.

Αλλά δεν με ένοιαζε.

Γιατί όσο κράτησε, ήσουν ό,τι πιο αληθινό έζησα.

Και αν γύριζα τον χρόνο πίσω, αν είχα επιλογή, πάλι θα έμενα εκεί, στη μέση της καταιγίδας, να νιώθω κάθε ριπή του ανέμου πάνω μου, να αφήνω τη βροχή να με διαπερνάει.

Γιατί εσύ ήσουν καταιγίδα.

Κι εγώ, πάντα αγαπούσα τη βροχή.