Σιωπή, τώρα μόνο σιωπή
Τα δωμάτια άδεια, ψυχρά, και οι σκέψεις μου μία κραυγή
οι αναμνήσεις τις νύχτες ξετρυπώνουν από κάθε γωνιά σαν τους δολοφόνους
και μου κομματιάζουν τη ψυχή, χωρίς να φοβούνται κυρώσεις και νόμους..
Κι εσύ μια μακρινή φιγούρα μέσα στου χρόνου την αχλή
που όλο και ξεμακραίνεις για τα λημέρια του χρόνου του ληστή
εκεί στις γειτονιές του άυλου κόσμου και της λησμονιάς
γίνεσαι αγέρας, γίνεσαι ανάμνηση, γίνεσαι κλάμα νυχτιάς
Εκεί που ο χρόνος χαράσσει σημάδια
εκεί που οι σκιές παίρνουν σχήμα τα βράδια
συνάντηση μοιραία του πεπρωμένου λάθος
μια αγάπη σταθμός στη δίνη του πάθους....
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου