Θέλω να γελώ μαζί σου.

Γράφει ο Αλέξανδρος Παπακωνσταντίνου

Όχι απλά να γελάμε. Να γελώ μαζί σου. Να σε κοιτάω και να ξέρω ότι είσαι ο λόγος που μου βγαίνει αυθόρμητα. Ότι ακόμα και στις πιο στραβές μέρες, το χαμόγελο θα είναι εκεί, γιατί εσύ θα είσαι εκεί.

Δεν ψάχνω τα τυπικά. Δεν με νοιάζει αν ξέρεις να λες τα σωστά λόγια, αν είσαι πάντα κομψή, αν ξέρεις να στέκεσαι όπως πρέπει. Δεν με νοιάζουν οι «τέλειες» σχέσεις που παλεύουν να δείχνουν ιδανικές, αλλά μέσα τους είναι άδειες. Με νοιάζει να είσαι η γυναίκα που θα με κάνει να γελώ.

Θέλω να βγαίνουμε και να μας στραβοκοιτάζει ο κόσμος γιατί γελάμε λίγο πιο δυνατά από ό,τι πρέπει. Να έχουμε δικά μας αστεία που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει. Να πέφτουμε στο κρεβάτι με δάκρυα στα μάτια από το γέλιο πριν μείνουμε σιωπηλοί και χαμένοι ο ένας στον άλλον.

Θέλω να μπορώ να σε κοροϊδέψω χωρίς να θυμώσεις, να με κοροϊδέψεις χωρίς να προσβληθώ. Να ξέρω ότι μαζί σου δεν υπάρχει σοβαροφάνεια, δεν υπάρχει προσποίηση, δεν υπάρχει ανάγκη να είμαι κάποιος άλλος πέρα από εμένα.

Γιατί, στο τέλος της μέρας, αυτό μετράει. Δεν είναι τα μεγάλα λόγια, δεν είναι οι δηλώσεις και οι όρκοι. Είναι οι στιγμές που κοιταζόμαστε και απλά ξεσπάμε σε γέλια, γιατί κάπου μέσα μας ξέρουμε ότι είμαστε σπίτι.

Και αν με ρωτάς τι θέλω από σένα;

Δεν θέλω απλά έναν έρωτα. Θέλω έναν έρωτα που να έχει μέσα του γέλιο. Θέλω να γελώ μαζί σου. Γιατί αν μπορούμε να γελάμε μαζί, τότε μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.