Μια τραμπάλα είμαστε..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Η ζωή είναι σαν την τραμπάλα. Και ξέρεις τι γίνεται με την τραμπάλα;
Γκρεμίζεσαι μόλις ο άλλος αποφασίσει να φύγει.
Ή μόλις καταφέρεις να τον διώξεις μακριά σου.

Αυτό που κανείς δεν σου λέει είναι πως οι σχέσεις – κάθε είδους σχέσεις – δεν είναι στατικές. Είναι ισορροπία. Δύο άνθρωποι που δίνουν και παίρνουν. Που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν μαζί. Κι όσο κρατιέται αυτή η ισορροπία, η τραμπάλα παίζει. Το παιχνίδι συνεχίζεται.

Αλλά τι γίνεται όταν ένας από τους δύο αποφασίσει να σηκωθεί και να φύγει;

Γκρεμίζεσαι. Απότομα. Χωρίς προειδοποίηση.

Και μένεις εκεί, πεσμένος στο έδαφος, προσπαθώντας να καταλάβεις τι έγινε. Αναρωτιέσαι αν έπρεπε να κρατηθείς πιο σφιχτά, αν έπρεπε να δώσεις περισσότερο, αν θα μπορούσες να το είχες σώσει.

Αλλά ξέρεις τι είναι το πιο ειρωνικό; Μερικές φορές, ο άλλος δεν φεύγει μόνος του. Τον διώχνεις εσύ.

Με τον φόβο σου, με την ανασφάλεια, με τα παιχνίδια εξουσίας, με τον τρόπο που προσπαθείς να τον διαχειριστείς, με τα «δεν ξέρω» και τα «ίσως». Τον ζορίζεις, τον πιέζεις, τον αφήνεις να φτάσει στο σημείο που δεν αντέχει άλλο και τότε σηκώνεται. Και τότε, ξανά, η τραμπάλα αδειάζει. Και ξανά, εσύ πέφτεις.

Κι αυτό είναι το δίδαγμα: Ποτέ μην ξεχνάς ότι στη ζωή, όπως και στην τραμπάλα, είσαι πάντα συνδεδεμένος με κάποιον. Με κάποιον που όσο εσύ νομίζεις πως τον διαχειρίζεσαι εκείνος παρατηρεί, ξέρει τα πάντα κι ας μην μιλάει, γιατί είσαι η αδυναμία του. Γιατί είσαι η επιλογή του. Κι ας ξέρει ή παρ’όλα όσα ξέρει.

Αν τον θες δίπλα σου, βρες τρόπο να ισορροπήσεις. Αν δεν τον θες, φρόντισε να τον αφήσεις πριν γίνει αργά – πριν η πτώση σου γίνει συντριβή.

Και το κυριότερο; Μην κάθεσαι πάνω σε μια τραμπάλα που έχει μείνει μονόπλευρη. Γιατί αν είσαι ο μόνος που κάθεται ακόμα εκεί, το παιχνίδι έχει ήδη τελειώσει κι εσύ δεν το έχεις καταλάβει.