Γράφει η Λέλα Σακήλια
Από την αρχή το ήξερα. Το ήξερες κι εσύ. Δεν ήμασταν φτιαγμένοι για εύκολες αγάπες. Είχαμε μάθει να στεκόμαστε μόνοι μας, να περπατάμε τους δρόμους μας χωρίς κανέναν δίπλα μας. Η μοναξιά μας δεν ήταν βάρος· ήταν επιλογή, ένα ασφαλές καταφύγιο από τις πληγές που αφήνει η εγγύτητα. Και όμως, όταν συναντηθήκαμε, κάτι μέσα μας άλλαξε.
Στην αρχή, αντισταθήκαμε. Δεν παραδεχόμασταν τίποτα ούτε στον εαυτό μας. Παίζαμε το παιχνίδι των λέξεων, προσπαθώντας να κρατήσουμε αποστάσεις. «Δεν είμαι έτοιμη», έλεγα. «Δεν το ψάχνω», έλεγες εσύ. Κι όμως, κάθε βλέμμα, κάθε αγγίγμα, κάθε κουβέντα μας πλησίαζε όλο και περισσότερο.
Ξέραμε πως θα μπλέκαμε. Το νιώθαμε, το βλέπαμε. Αλλά αυτό που δεν ξέραμε ήταν πόσο πολύ θα θέλαμε να μείνουμε μπλεγμένοι, πλεγμένοι ο ένας στον άλλον, δίχως τέλος. Δεν ξέραμε πως το «μαζί» θα γινόταν η νέα μας ανάγκη, το νέο μας καταφύγιο.
Κανείς από τους δυο μας δεν ήξερε πώς είναι να αγαπάς με αυτόν τον τρόπο. Ήταν πρωτόγνωρο, τρομακτικό, αλλά και απελευθερωτικό. Δυο άνθρωποι τόσο ανεξάρτητοι, τόσο εθισμένοι στη μοναχικότητά τους, ξαφνικά βρίσκαμε νόημα στο να μοιραζόμαστε. Και δεν μοιραζόμασταν μόνο τις όμορφες στιγμές· μοιραζόμασταν φόβους, ανασφάλειες, παρελθόντα που μας βαραίνουν.
Η αγάπη μας δεν ήταν εύκολη. Δεν έμοιαζε με τα παραμύθια. Είχε φωτιά, ένταση, στιγμές που έμοιαζαν σαν να προσπαθούσαμε να κατακτήσουμε έναν άγνωστο πλανήτη. Αλλά είχε και στιγμές σιωπής, εκείνες τις στιγμές που δεν χρειαζόταν να πούμε τίποτα. Μόνο να υπάρχουμε. Εσύ κι εγώ.
Αυτό που με τρομάζει ακόμα είναι η ένταση του «μαζί» μας. Είναι σαν να βλέπω τη ζωή μου σε ένα καλειδοσκόπιο γεμάτο χρώματα, που αλλάζουν συνεχώς. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Δεν θέλω να ξεμπλέξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου