Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Ο έρωτας δεν είναι για τους δειλούς. Είναι φωτιά που καίει, θάλασσα που πνίγει, άνεμος που σε παρασύρει. Δεν χωράει ανασφάλειες, δεύτερες σκέψεις, μισές κουβέντες. Θέλει τόλμη, θάρρος και μια τρέλα που να μη φοβάται τις συνέπειες.
Αν δεν μπορείς να παραδοθείς ολόκληρος, καλύτερα να μείνεις μακριά του. Γιατί ο έρωτας δεν έχει χώρο για αυτούς που πατούν με το ένα πόδι έξω και το άλλο μέσα. Είναι όλα ή τίποτα. Όσοι δοκιμάζουν να τον ζήσουν στα μισά, τον πληγώνουν. Και μαζί μ’ αυτόν, πληγώνουν και τον άνθρωπο που τόλμησε να τους αγαπήσει.
Μην παίζεις με τον έρωτα αν δεν αντέχεις να καείς. Μην τον φλερτάρεις αν δεν έχεις την πρόθεση να τον ζήσεις στο έπακρο. Δεν είναι θέατρο, να κάθεσαι και να παρακολουθείς την παράσταση από ασφαλή απόσταση. Είναι σαν να πηδάς χωρίς δίχτυ, με την καρδιά σου να χτυπά δυνατά και την ψυχή σου να παραδίνεται ολοκληρωτικά.
Ναι, φοβίζει. Είναι τρομακτικό να εκθέτεις τον εαυτό σου, να αφήνεις κάποιον να δει όλες τις αδυναμίες σου, να γίνεσαι ευάλωτη μπροστά του. Αλλά εκεί είναι η μαγεία του. Σ’ αυτή την έκθεση, στην απόλυτη παράδοση.
Αν είσαι δειλός, μην τον πλησιάζεις. Μείνε στη γωνιά σου, παρατήρησε τους άλλους που τολμούν και ζουν αυτό που εσύ φοβάσαι. Μπορείς να θαυμάζεις τη φλόγα από μακριά, αλλά μην προσπαθήσεις να την αγγίξεις. Γιατί ο έρωτας τιμωρεί τους δειλούς. Τους αφήνει πίσω, θεατές σε μια ζωή που δεν έχουν τη δύναμη να διεκδικήσουν.
Όμως, αν αποφασίσεις να μπεις στο παιχνίδι του, κάν’ το με πάθος. Αγάπα χωρίς όρια, χωρίς φόβο, χωρίς μέτρο. Ζήσε τον όπως του αξίζει – αληθινά, απόλυτα, με την καρδιά σου έτοιμη να χτυπήσει δυνατά, ακόμα κι αν σπάσει. Γιατί μόνο τότε θα πεις ότι έζησες. Και αυτό, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου