Πάει καιρός που δεν περπάτησα στη βροχή

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πάει καιρός που δεν περπάτησα στη βροχή. Που δεν χάθηκα στους δρόμους αφήνοντας το κρύο να μου θυμίζει πως «μπορώ». Περπατάω στα στενάκια του Πειραιά, κι ο νους ταξιδεύει. Ένας παγωμένος Γενάρης, σε μια άλλη ζωή, στη Γένοβα.

Θυμάμαι τον αέρα να κόβει το πρόσωπό μου σαν μικρές λεπίδες. Τις σταγόνες να γλιστρούν στον λαιμό μου, κρύες, σχεδόν θρασύτατες. Μια αίσθηση που έτρεφε εκείνη τη μικρή, αναρχική χαρά μέσα μου. Ήξερα πως η βροχή δεν παίζει δίκαια. Έπεφτε πάντα λίγο πιο βαριά απ’ ό,τι έπρεπε. Αλλά αυτό ήταν το καλύτερο κομμάτι.

Η βροχή ήταν η μάχη μου.
Περπατούσα μέσα στις λακκούβες με πείσμα, λες και προκαλούσα τη φύση να με νικήσει. Τα παπούτσια μούσκεμα, το νερό να τρυπάει ως το κόκκαλο, κι όμως… γελούσα. Ήταν εκείνη η γλυκιά αίσθηση όταν το σώμα σου παγώνει, αλλά η καρδιά σου φλέγεται. Οι μάχες έχουν άλλη γλύκα όταν τις δίνεις κόντρα στον καιρό.

Και τώρα; Μια δεκαετία και μια ζωή μετά, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Μόνο που πλέον, βιάζομαι να γυρίσω σπίτι. Το τζάκι με περιμένει, το πρώτο «μου» σπίτι. Ένα ποτήρι κρασί στην υγειά εκείνων των παλιών μαχών. Και ναι, ακόμα απολαμβάνω τη βροχή. Αλλά πλέον, αποφεύγω τις λακκούβες. Έμαθα να περπατάω ανάμεσά τους. Η μάχη μου έχει στρατηγική.

Και η μπεζ ομπρέλα; Ξέρεις, εκείνη, δώρο του μόνου που ήξερε πώς να σπάει τις άμυνες μου, χωρίς καν να προσπαθήσει. Στέκεται δίπλα στην πόρτα, με μια σιωπηλή υπόσχεση. Μπορεί να με δελεάσει κάποια στιγμή. Ή μπορεί και όχι.

Γιατί, ξέρεις κάτι; Την επόμενη φορά που θα βρέξει, ίσως να αφήσω ξανά την ομπρέλα πίσω. Να βγω έξω , με εκείνο το πείσμα που αρνείται να μεγαλώσει. Γιατί η βροχή είναι για να τη νιώθεις. Σε κάθε κύτταρό σου.. ως το κόκκαλο και το κρύο, να το απολαμβάνεις, με καλή παρέα!