Τελικά ξέρεις ποιες είναι οι διαφορές μας;

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Ξέρεις ποιες είναι οι διαφορές μας μικρέ μου φίλε;

Κι ειλικρινά λυπάμαι για αυτές, λυπάμαι για εσένα…

Οι διαφορές μας λοιπόν είναι πως εγώ γεύτηκα και απόλαυσα ζωή. Κι εσύ, πολύ φοβάμαι, πως όχι.

Οι διαφορές μας είναι πως εγώ έχω παντού σημάδια παράσημα στο σώμα μου, από τα παιχνίδια μου εκεί έξω στις αλάνες. Κι εσύ έχεις κάλλους μόνο στα δάκτυλά σου από τα βίντεο παιχνίδια σου κι απ΄ τους μοχλούς.

Πως εγώ έχω κυλιστεί αμέτρητες φορές στο χώμα και στην λάσπη, έχω γίνει μούσκεμα από βροχές και μου έχει κάψει το κορμί μου ο ήλιος του καλοκαιριού. Κι εσύ ζεις σε αποστείρωση, λες κι είσαι γάζα ρε γαμώτο.

Πως εγώ μεγάλωσα με μουσική που είχε σεβασμό, νότες, στιχάκια και μελωδία. Κι εσύ με ήχους που κάνουν φασαρία.

Οι διαφορές μας φίλε μου, είναι πως εγώ έχω μάθει να φλερτάρω πρόσωπο με πρόσωπο και να κοντεύει να σπάσει η καρδιά μου από το άγχος του πρώτου ραντεβού. Κι εσύ φλερτάρεις δήθεν άνετος και κουλ, πίσω από πλατφόρμες και από εφαρμογές γνωριμιών, μιλώντας σε αγνώστους, σε απρόσωπους και σε μυστήρια. Και κάπως έτσι σε τρομάζει η επαφή, το μαζί και το κοντά.

Εγώ έχω μάθει να σέβομαι και να ματώνω για τον έρωτα, και να τον θεωρώ συναίσθημα ύψιστο. Κι εσένα άχαρε, σου έχουν κάνει τον έρωτα πανεύκολο, φτηνό και σε αφθονία. Και όταν κάτι είναι άφθονο, δεν έχει μέσα του ούτε ίχνος συναισθήματος.

Πως εγώ έχω απολαύσει μια πραγματικότητα πραγματική. Κι εσένα σου πλασάρουνε, με το έτσι θέλω, μια πλαστική, ψεύτικη κι εικονική.

Οι διαφορές μας είναι πως εγώ έχω κοπιάσει περισσότερο από εσένα, έχω ποτίσει, έχω σκαλίσει, έχω μαστορέψει με τα χέρια μου. Κι εσύ τα βρίσκεις όλα έτοιμα, πατώντας κουμπιά με εντολές. Που πάει να πει, στην πρώτη κιόλας δυσκολία, δεν ξέρεις να σηκώσεις τα μανίκια σου και να το προσπαθήσεις το όποιο πρόβλημα θα εμφανιστεί μπροστά σου. Πως το όποιο ζόρι θα σου φαίνεται βουνό. Πως θα πνίγεσαι σε μια σταγόνα από νερό.

Ξέρεις ποια άλλη είναι η διαφορά μας νεαρέ μου;

Εγώ κι εσύ που λες, πηγαίναμε στο σπίτι των γιαγιάδων μας όταν ήμασταν παιδιά, και το σπίτι μύριζε λιχουδιές, μύριζε καλούδια, μπαχάρια και αρώματα, γλυκά και σπιτικό φαγητό.

Δυστυχώς, τα δικά σου τα παιδιά θα έχουνε γιαγιάδες γεμάτες τατουάζ στους πισινούς τους, που δεν θα ξέρουνε όμως να ψήσουνε ούτε ένα κέικ.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις τελικά, μα προτιμάω την δική μου την ζωή και με στεναχωρεί η δικιά σου.