Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Ξέρεις, δεν το φοβάμαι πια αυτό. Το συνήθισα. Η ζωή έχει έναν περίεργο τρόπο να σε περνάει μέσα από δοκιμασίες, να σου φέρνει ανθρώπους που νομίζεις ότι έχουν κάτι να σου δώσουν, αλλά τελικά δεν αφήνουν τίποτα.
Εφήμεροι. Αδιάφοροι. Σαν ένα φευγαλέο χάδι που δεν αφήνει πίσω του καμία ανάμνηση. Σαν εκείνα τα βλέμματα που δεν μπήκαν ποτέ κάτω από το δέρμα σου. Και ίσως να φταίω κι εγώ. Ίσως να έπαψα να ψάχνω εκείνη τη σπίθα που θα ανάψει τα πάντα. Ίσως να κουράστηκα να ψάχνω στους ανθρώπους κάτι που δεν υπάρχει.
Μα δεν ξέρεις πόσο λαχτάρησα μια φορά να βρω εκείνον τον άνθρωπο που θα σταθεί, που δεν θα είναι «περαστικός». Έναν άνθρωπο που θα μείνει να παλέψει, που θα είναι εκεί και στα εύκολα και στα δύσκολα. Όχι για να γεμίσει το κενό μου, αλλά για να δώσει νόημα στο «μαζί».
Η ζωή όμως συνεχίζει. Συνεχίζει να με φέρνει μπροστά σε ανθρώπους που περνάνε χωρίς να αφήνουν τίποτα. Και ίσως να είναι αυτό το μάθημα. Ότι από όλους αυτούς, πρέπει να ξεχωρίζεις. Να βλέπεις πέρα από τις μάσκες, να καταλαβαίνεις πότε κάτι αξίζει και πότε όχι.
Αλλά ξέρεις τι; Δεν είμαι πια θυμωμένος με τη ζωή για τους εφήμερους ανθρώπους που μου φέρνει. Γιατί κάθε φορά που κάποιος έρχεται και φεύγει, μαθαίνω λίγο περισσότερο για εμένα. Μαθαίνω τι θέλω, τι δεν θέλω, και κυρίως, τι δεν αξίζω.
Κι αν η ζωή συνεχίσει να μου φέρνει εφήμερους ανθρώπους, ας είναι. Εγώ θα συνεχίσω να ψάχνω εκείνους τους λίγους, τους σπάνιους, που δεν χρειάζεται να μιλήσουν πολύ. Που η παρουσία τους αρκεί για να γεμίσει όσα άλλοι δεν κατάφεραν ποτέ.
Γιατί, στο τέλος, η ζωή δεν είναι για τους πολλούς. Είναι για εκείνους τους λίγους που θα μείνουν, που θα κάνουν τη διαφορά, που θα κοιτάξουν την ψυχή σου και θα πουν: «Εδώ είμαι, και δεν φεύγω». Και αυτούς, δεν τους συστήνει η ζωή. Τους βρίσκει η καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου