Απλά… κάνεις το βήμα

Γράφει η Φύλλις Γκούστη

Ξέρεις πόσα χιλιάδες βήματα είναι μέχρι το κατώφλι μιας πόρτας πια; Τα μέτρησες ένα ένα. Πότε μισά, πότε σε τέταρτα. Δεν σταμάτησες να κινείσαι. Αυτό μέτρησε. Αυτό μέτραγε πάντα. Κι ας μην φαινόταν.

Φύλαξες τα όπλα σου. Σταμάτησες πια να παλεύεις για ό,τι και για όσα δεν παλεύουν επίσης για σένα. Έφτιαξες βαλίτσες με βαριά καρδιά, για να μπορέσεις απλά να δεις, να συνειδητοποιήσεις, πως δεν χωράς πια σε όσα για σένα δεν έκαναν χώρο.

Έφτασες και στάθηκες στο κατώφλι της πόρτας και με μια ματιά, αποφασίζεις μπροστά να κοιτάξεις. Να επεξεργαστείς αυτό το άγνωστο μπροστά, τί άραγε μπορεί να φέρει.

Προς έκπληξήν σου, βλέπεις ανθίσματα και φως. Φως και άπλετο ουρανό.

Κι αν; Κι αν πραγματικά τώρα αρχίσεις να ζεις, να αισθάνεσαι, να χαίρεσαι; Κι αν αυτό που έμοιαζε τόσο μακρινό και αβέβαιο είναι τώρα εδώ και σε καλεί απλά να το νιώσεις; Να το χαρείς; Δεν έχει υπερπροσπάθειες εδώ, ούτε φωνές, ούτε δράματα. Πίστη έχει και χέρια και καρδιά και νου ανοιχτά.

Και πόρτες άλλες έχει ανοιχτές. Πόρτες που αξίζουν να τις διαβείς. Πόρτες που σου αξίζουν να τις διαβείς.

Γιατί αν έμαθες κάτι μες τα χιλιάδες βήματα, μέχρι να αποφασίσεις να αντικρίσεις το φως κατάματα, είναι πως αξίζεις. Αξίζεις όσα ακριβώς τα βήματα που έκανες. Όσες ακριβώς ήταν οι αποφάσεις σου. Όσες ακριβώς ήταν οι φορές που σε επέλεξες.

Και τώρα, όλα εδώ, σε περιμένουν, να περάσεις το κατώφλι. Να αρχίσεις να ζεις. Με χαρά, απόλαυση, χορό, αισθήσεις, ευκολία, γιορτή εαυτού.

Δεν σκέφτεσαι άλλο. Κουράστηκες να σκέφτεσαι. Νιώθεις μόνο τη χαρά του άγνωστου να σε καλεί. Την νιώθεις. Και κάνεις το βήμα.

Απλά… κάνεις το βήμα.