Δεν άλλαξα, ίδια είμαι

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Δεν άλλαξα, ίδια είμαι, εσύ δεν έβλεπες. Εσύ δεν έδινες σημασία γιατί οι λόγοι ήταν δικοί σου, προφανώς. Μην πετάς σε εμένα το μπαλάκι όταν εσύ ήσουν εξαφανισμένος και το μόνο που έβλεπες ήταν ο εαυτός σου, τα θέλω σου, τα παπούτσια σου. Τα καμπανάκια χτυπούσαν μα εσύ εκεί, θολωμένος, αποσβολωμένος από κάτι παλιό, κάτι δικό σου, κάτι νέο, τι σημασία έχει;

Ήμουν εκεί, με τα ίδια μου θέλω, με εσένα στην ιεραρχία , με τα δικά σου παπούτσια να κοιτώ στον καθρέπτη και να τα ανυψώνω και να προσπαθώ αφήνοντας πίσω τα μας. Λάθος. Λάθος μου, συγνώμη. Ένα συγνώμη που ίσως θα έπρεπε να το πω στον εαυτό μου, που τελικά, ναι, ξέρεις; Ναι σε εκείνον το λέω, εκείνον χαϊδεύω πια και δεν θα αφήσω κανέναν να μου τον πάρει.

Δεν άλλαξα, ίδια είμαι, αν ανατρέξεις πίσω θα το δεις, ίσως και να με δεις εκεί κάπου να σου χαμογελάω, σε κάποια σκοτεινή γωνιά περιμένοντας υπομονετικά να με δεις δίνοντας όλο μου το είναι, όλο μου τον εαυτό.

Εγώ είμαι με τα ίδια παπούτσια, με τα ίδια ρούχα, μαλλιά, δέρμα, άντε το πολύ τα δόντια μου να έχουν λίγο μαυρίσει από τον καπνό του τσιγάρου, τους ατελείωτους καφέδες και του κόκκινου κρασιού που μου έπαιρνε για λίγο το μυαλό και το πέταγε σε εκείνα τα υπέροχα σκοτάδια.

Τα σκοτάδια που ήμουν πάντα εγώ, πάντα όμορφη, πάντα στην ιεραρχία, που τι και αν ήταν μαύρα, πάντα φαινόμουν σαν την ωραιότερη του κόσμου, σαν την Σταχτοπούτα που τα παπούτσια της ήταν του πρίγκιπα από την χώρα του ποτέ. Κατάλευκα και πάντα γυαλισμένα, ανέγγιχτα, μόνο με φτερά επάνω τους. Φτερά υπέροχα, κατάλευκα σαν βαμβάκι.

Δεν άλλαξα, ίδια είμαι…