Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Η στιγμή που το «όλα» γκρεμίζεται είναι σκληρή. Δεν σου αφήνει περιθώριο για δικαιολογίες. Ούτε για ψεύτικες προτεραιότητες. Είναι εκεί που το «ποιος είσαι» και το «τι έχει σημασία» έρχονται κατάμουτρα να σου δείξουν την αλήθεια σου. Κι αυτή η αλήθεια καίει.
Όταν όλα τελειώνουν, δεν σου λείπουν τα αντικείμενα. Δεν σου λείπει το αμάξι, το σπίτι, το lifestyle. Σου λείπει εκείνος ο άνθρωπος. Αυτός ο ένας. Αυτός που έκανε την ημέρα σου να ξεκινά με νόημα. Που με μια λέξη ή μια αγκαλιά έδινε υπόσταση στα πάντα. Και χωρίς αυτόν, τίποτα δεν έχει γεύση.
Η ζωή, βλέπεις, έχει έναν άθλιο τρόπο να σου διδάσκει τι αξίζει. Σε γδύνει από τα περιττά, σε βγάζει από την ψεύτικη άνεση. Και τότε συνειδητοποιείς: Ποτέ δεν φοβόσουν να χάσεις τη δουλειά σου ή τα λεφτά σου. Φοβόσουν να χάσεις εκείνη. Γιατί χωρίς εκείνη, όλα τα άλλα είναι μια τρύπα στο νερό.
Κι εκεί που κάθεσαι με τα απομεινάρια σου, μετράς τις στιγμές που σπατάλησες. Τις μέρες που έβαλες το «εγώ» σου πάνω από το «εμείς». Τις ώρες που θεωρούσες δεδομένο πως θα είναι πάντα εκεί. Και τώρα τι; Τώρα μένεις με το κενό. Ένα κενό που δεν γεμίζει με τίποτα.
Η ζωή δεν παίζει δίκαια. Αλλά σου δείχνει πεντακάθαρα την ουσία της: Δεν είναι ποιος είσαι ή τι έχεις. Είναι ποιον έχεις δίπλα σου. Χωρίς εκείνη, μπορείς να επιβιώσεις. Αλλά δεν μπορείς να ζήσεις.
Μόνο που εκείνη, δεν είναι το πρόσωπο που νόμιζες. Είναι εκείνη που σου κόπηκε η ανάσα στη σκέψη, μιας ζωής χωρίς την παρουσία της. Και ξέρεις τι είναι το πιο τρελό; Πως έπρεπε να τα χάσεις όλα για να το καταλάβεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου