Όχι, δεν μας άξιζε αυτό το τέλος

Γράφει η Σταυροπούλου Ιωάννα

Στα πρώτα βήματα μας ήμασταν ατρόμητοι. Δίναμε ο ένας στον άλλον την ψυχή μας, απλόχερα, δίχως φόβο. Φτιάχναμε έναν κόσμο ολόδικό μας, με χρώματα έντονα και αγκαλιές που μοιάζανε με καταφύγιο. Στα μάτια σου έβλεπα την ελπίδα, την αγάπη, το μέλλον. Στα δικά μου έβλεπες το ίδιο;

Κι έπειτα, ήρθε η φθορά. Σαν ξαφνικό αγιάζι, που σου παγώνει την καρδιά και δεν το καταλαβαίνεις αμέσως. Οι λέξεις μας άλλαξαν. Το «σε θέλω» έγινε «γιατί δεν με θες πια;». Το «μαζί» έγινε «μόνοι μας». Αρχίσαμε να κρατάμε σκορ, ποιος πλήγωσε ποιον περισσότερο. Κι όταν το σκορ δεν έβγαζε νικητή, φτιάχναμε βέλη. Λόγια κοφτερά σαν λεπίδες, βλέμματα γεμάτα δηλητήριο.

Μας άξιζε αυτό; Ίσως και όχι. Αλλά, ξέρεις, αυτό το δηλητήριο δεν έρχεται από το πουθενά. Είναι το απόσταγμα όλων όσων δεν είπαμε όταν έπρεπε. Είναι το «συγγνώμη» που δεν ζητήθηκε, το «ευχαριστώ» που ποτέ δεν ειπώθηκε, το «σ’ αγαπώ» που κρύψαμε για να προστατευτούμε.

Κι όμως, στα βέλη μας υπάρχει και μια αλήθεια. Πίσω από την οργή και τον πόνο, υπάρχει η αγάπη. Αυτό που μας έδεσε εξ αρχής. Γιατί, αν δεν σε αγαπούσα, δεν θα με ένοιαζε. Αν δεν με αγαπούσες, δεν θα πολεμούσες.

Αλλά μήπως αντί για όπλα, έπρεπε να διαλέξουμε ειρήνη; Να σταματήσουμε για μια στιγμή τον πόλεμο, να δούμε τον άνθρωπο πίσω από το στόχο. Να θυμηθούμε γιατί ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι μαζί.

Μπορούμε ακόμα να αλλάξουμε το τέλος. Να ρίξουμε κάτω τα βέλη και να πιάσουμε τα χέρια. Να πούμε την αλήθεια μας, χωρίς φόβο και εγωισμό. Όχι, δεν μας άξιζε αυτό το τέλος. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αλλά για να το κερδίσουμε, πρέπει πρώτα να το θελήσουμε. Μαζί.