Μερικές φορές, οι πιο μεγάλοι έρωτες είναι εκείνοι που έφυγαν πριν γίνουν «λίγοι».

 

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Οι έρωτες που μένουν πάντα κάπου ψηλά, είναι εκείνοι που τέλειωσαν χωρίς να τελειώσουν… Πριν η φθορά τους μετατρέψει σε κάτι άλλο.

Υπάρχουν έρωτες που δεν ζουν μέχρι το τέλος. Σταματούν απότομα, σαν να κόπηκαν με μαχαίρι, αφήνοντας πίσω μια αίσθηση ανεκπλήρωτου. Αυτοί είναι οι έρωτες που μένουν πάντα κάπου ψηλά. Ακλόνητοι, μαγικοί, ανέγγιχτοι από τη φθορά της καθημερινότητας.

Δεν είχαν την ευκαιρία να γίνουν συνηθισμένοι.
Δεν γνώρισαν τη ρουτίνα, δεν κλείστηκαν στη φυλακή των «πρέπει» και των «ίσως». Έμειναν όπως τους θυμάσαι: γεμάτοι πάθος, γεμάτοι ένταση, σαν εκείνη την πρώτη ματιά, εκείνη την πρώτη αγκαλιά που σου έκοψε την ανάσα.

Αλλά και κάτι ακόμα.
Αυτοί οι έρωτες δεν προδόθηκαν από την πραγματικότητα. Δεν έγιναν βαρετοί, δεν γκρεμίστηκαν από τις απαιτήσεις, τις μικρές στιγμές που σιγά-σιγά ροκανίζουν ό,τι όμορφο. Τέλειωσαν, ναι. Αλλά τέλειωσαν πριν η φθορά τους μετατρέψει σε κάτι άλλο. Πριν χάσουν την αίγλη τους.

Κι έτσι, μένουν πάντα κάπου ψηλά.
Σαν όνειρο που δεν ολοκληρώθηκε, σαν ταινία που σταμάτησε στο πιο όμορφο σημείο της. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί δεν θα μάθεις ποτέ πώς θα ήταν αν συνεχιζόταν. Θα μείνουν πάντα στην καρδιά σου σαν κάτι τέλειο, κάτι που θα ήθελες αλλά δεν μπόρεσες να έχεις.

Κι αυτή είναι η μαγεία τους.
Μας θυμίζουν ότι δεν χρειάζεται να ζήσουμε τα πάντα για να τα αγαπήσουμε. Μερικές φορές, οι πιο μεγάλοι έρωτες είναι εκείνοι που έφυγαν πριν γίνουν «λίγοι». Εκείνοι που τέλειωσαν χωρίς να τελειώσουν. Γιατί τους κρατήσαμε όπως ήταν: αγνοί, έντονοι, αληθινοί.

Κι αυτοί οι έρωτες, για πάντα θα μας στοιχειώνουν. Γιατί δεν έγιναν ποτέ κάτι άλλο.