Ήρθε η ώρα να μπορέσω κάτι και για μένα..

Γράφει η Δανάη Χριστοδούλου

Ίσως να μην το κατάλαβες. Ίσως να μην πρόσεξες πόσα έκρυβα μέσα μου για να μην βαραίνω εσένα. Πόσα έκανα για να στέκεσαι όπως σου άξιζε, χωρίς να σου ζητήσω αντάλλαγμα. Εγώ για σένα, μπόρεσα τα πάντα – κι ακόμα περισσότερα.

Κάθε φόβος, κάθε αμφιβολία, τα έβαζα στην άκρη. Ήθελα να είσαι καλά, ακόμα κι όταν εγώ βούλιαζα μέσα μου. Έφτιαξα έναν κόσμο γύρω σου, γεμάτο δύναμη και φως, μόνο και μόνο για να μη χρειαστείς ποτέ να αντικρίσεις το σκοτάδι. Δεν ξέρω αν το είδες. Δεν ξέρω αν το εκτίμησες.

Ήσουν το κίνητρο μου, το σημείο που έβαζα όλη μου την αγάπη, την αντοχή, τα όνειρά μου. Ό,τι δεν μπορούσα να κάνω για μένα, το έκανα για σένα. Εσύ μου έδινες την ώθηση να ξεπερνάω τα όριά μου, να πηγαίνω εκεί που κανείς άλλος δεν με πίστευε ικανή να φτάσω.

Και ξέρεις κάτι; Δεν μετανιώνω. Ακόμα κι αν ποτέ δεν είδες όλα όσα έκανα, ακόμα κι αν δεν κατάλαβες τι σήμαινε για μένα να μπορώ να σου δίνω τα πάντα. Γιατί σε εσένα, εγώ έβλεπα το “όλα”. Έβλεπα τη ζωή που ήθελα να ζήσω, τον άνθρωπο που ήθελα να κρατήσω δίπλα μου.

Όμως τώρα ξέρω την αλήθεια. Ό,τι μπόρεσα για σένα, δεν ήταν αρκετό. Όχι γιατί δεν άξιζες, αλλά γιατί δεν μπορούσες να δεις πόσα ήμουν διατεθειμένη να χάσω για να σε κρατήσω.

Εγώ για σένα, μπόρεσα τα πάντα. Αλλά για εμένα, δεν μπορώ πια να κάνω τίποτα όσο επιμένω να σε κουβαλάω. Γι’ αυτό σε αφήνω εδώ. Όχι γιατί δεν σε αγάπησα, αλλά γιατί τώρα ήρθε η ώρα να μπορέσω κάτι και για μένα.