Σε κοίταγα στα μάτια, άκουγα τα ψέματά σου και χαμογελούσα.

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Δεν ξέρω αν το κατάλαβες ποτέ. Ίσως νόμιζες ότι σε πίστευα. Ίσως σκέφτηκες ότι τα λόγια σου είχαν τη δύναμη να με καθησυχάσουν, να με πείσουν. Αλλά όχι. Σε κοίταγα στα μάτια, άκουγα τα ψέματά σου και χαμογελούσα. Όχι γιατί τα πίστευα. Αλλά γιατί ήξερα.

Ήξερα ότι κάθε σου λέξη ήταν πιο κενή από την προηγούμενη. Ήξερα ότι το βλέμμα σου απέφευγε το δικό μου, όχι γιατί ντρεπόσουν, αλλά γιατί ήξερες ότι σε έβλεπα καθαρά. Το χαμόγελό μου; Ήταν η σιωπηλή μου απάντηση. Το σημάδι ότι δεν χρειάζεται να πω τίποτα, γιατί όλα ήταν ήδη ξεκάθαρα.

Κάθε ψέμα που ξεστόμιζες έπεφτε σαν χάρτινος πύργος. Δεν πονούσα πια. Ούτε θύμωνα. Είχα περάσει από όλα αυτά. Τώρα, έμενε μόνο η σιωπή και το χαμόγελό μου. Ήταν η νίκη μου. Ήταν η στιγμή που καταλάβαινα πως εσύ δεν μπορούσες να φτάσεις στην αλήθεια μου, όσο κι αν προσπαθούσες να την κρύψεις με ψέματα.

Μπορεί να μην το πεις ποτέ, αλλά το ξέρεις. Το χαμόγελό μου σου είπε περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να πουν οι λέξεις. Σου είπε ότι δεν σε πίστευα, αλλά και ότι δεν χρειαζόταν να σε αμφισβητήσω φωναχτά. Γιατί η αλήθεια δεν χρειάζεται απόδειξη.

Σε κοίταγα στα μάτια, άκουγα τα ψέματά σου και χαμογελούσα. Και μέσα σε εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι η αλήθεια μου ήταν μεγαλύτερη από όλα όσα θα μπορούσες να πεις ποτέ. Και αυτό, φίλε μου, είναι κάτι που δεν θα μπορέσεις να κρύψεις ποτέ.