Δεν χρειάζεται να κατηγορείς κανέναν, για κάτι που δεν ήταν ποτέ γραφτό να γίνει.

Γράφει η Βάνα Φυλάκη

Δεν φταις εσύ!

Σκέφτηκα στιγμιαία, και ο χρόνος πάγωσε αυτόματα. Η καρδιά και το μυαλό μου μούδιασαν…

Φταίω εγώ!

Σκεφτόμουν ξανά και ξανά, μέχρι που τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο ανέκφραστο πλέον πρόσωπό μου. Το χαμόγελο που πριν λίγο φώτιζε τον, κατά τα άλλα, σκοτεινό μου κόσμο, διαδέχτηκε η σιωπή. Όπως σε μία ηλιόλουστη ημέρα ξεσπά καταιγίδα, έτσι και ο κόσμος μου, με αυτή τη σκέψη, γκρεμίστηκε. Κάτι έσπασε μέσα μου…

Μετά από αυτή την ενοχική σκέψη, πως φταίω για όλα εγώ, υπήρξε καταιγισμός σκέψεων, σαν μια αλυσίδα που με κρατούσε δέσμια στο να μην μπορώ να πάρω τις κατάλληλες αποφάσεις.

Και γιατί να φταίω εγώ;

Το ίδιο:
Μήπως φταίει εκείνος;
Μήπως φταίμε και οι δύο;
Μήπως φταίει η κακιά η στιγμή;

Ξαφνικά, μου φώναξα:
Σταμάτα! Λυπήσου με!
Δεν φταίει κανένας!
Γιατί να κατηγορείς κάποιον όταν σε προδίδει, όταν δεν σε νοιάστηκε, ενώ έλεγε ότι σε αγαπούσε;

Μετά από αυτή την τελευταία μου σκέψη, η καταιγίδα κόπασε και με ηρέμησε, έστω και για μία στιγμή.

Η προδοσία πονάει…
Φυσικά και πονάει!
Μα δεν υπάρχει λόγος να βασανίζεις το μυαλουδάκι σου για το ποιος έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης!
Είσαι ελεύθερος άνθρωπος!

Ξαφνικά, μια ηλιαχτίδα τρύπωσε στο μυαλό και στην καρδιά μου… Βρήκα το κλειδί στην ερώτησή μου:

Ποιος φταίει;
Και μου απάντησα: Απολύτως κανένας!
Απελευθερώθηκα!

Έτσι, μετά από πολύ καιρό, άρχισα να ξαναβρίσκω τον αληθινό μου εαυτό και να σκορπάω εκεί που εγώ επιλέγω το χαμόγελο που φαινομενικά κάποιος μου είχε στερήσει.

Δεν παύεις να αγαπάς τον άλλο που σε πρόδωσε, μα αρχίζεις να ξανά αγαπάς το εσωτερικό παιδί που κρύβεις μέσα σου. Και τόσο καιρό, που εσύ καθόσουν βουβός και έκλαιγες σιωπηλά, σου παραπονιόταν και σου φώναζε:

Ζήσε!
Γέλα!
Αγάπα δυνατά, αληθινά!
Ρίσκαρε!
Όλα θα πάνε καλά!

Και, σε τελική ανάλυση, δεν χρειάζεται να κατηγορείς τον εαυτό σου ή τον άλλον για κάτι που δεν ήταν ποτέ γραφτό να γίνει. Όσο και αν σε πονάει το ψέμα και η προδοσία, συνέχισε να προχωράς και να βαδίζεις στο δικό σου μονοπάτι της ζωής που σου χαρίστηκε.

Και ποιος ξέρει τι σου επιφυλάσσει το αύριο;

Ίσως κάτι πραγματικά αληθινό, το οποίο ο παλιός σου εαυτός δεν ήταν έτοιμος να νιώσει και να αναγνωρίσει.

Γι’ αυτό, φόρεσε το πιο όμορφό σου χαμόγελο και ζήσε!