Δεν γνωρίζουμε τα πάντα και όμως συζητάμε και συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε όλες τις σωστές πληροφορίες

Image by rawpixel.com on Freepik

 Δεν γνωρίζουμε τα πάντα και όμως συζητάμε και συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε όλες τις σωστές πληροφορίες

Δεν γνωρίζουμε τα πάντα και όμως συζητάμε και συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε όλες τις σωστές πληροφορίες

Όλοι έχουμε βρεθεί εκεί: Να νομίζεις ότι έχεις δίκιο, μόνο και μόνο για να αισθανθείς ανόητος όταν αποδειχθεί ότι σου ξέφυγε κάτι πολύ σημαντικό. Ίσως κορνάρεις όταν το αυτοκίνητο μπροστά σου σταματάει ξαφνικά – και τότε βλέπεις τον πεζό να περνάει μπροστά του.

Λοιπόν, αποδεικνύεται ότι πρόκειται για μια κρυφή προκατάληψη στον εγκέφαλό σας που σας κάνει να υποθέτετε ότι έχετε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να κάνετε αυτές τις επιλογές, χωρίς να λαμβάνετε υπόψη τις βασικές λεπτομέρειες που δεν έχετε.

Σε μια νέα έρευνα, οι ψυχολόγοι ονόμασαν αυτό το φαινόμενο «ψευδαίσθηση της επάρκειας των πληροφοριών» και πρόκειται για ένα παράδοξο που ταλαιπωρεί τους περισσότερους από εμάς.


Γνωρίζουμε, θεωρητικά, ότι δεν γνωρίζουμε τα πάντα – και όμως συμπεριφερόμαστε σαν να έχουμε όλες τις σωστές πληροφορίες για να στηρίξουμε τις απόψεις, τις αποφάσεις και τις κρίσεις μας για τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό το παράδοξο, υποστηρίζουν οι ερευνητές, θα μπορούσε να προκαλεί πολλές από τις παρεξηγήσεις και τις συγκρούσεις στη ζωή μας.

«Το να κόβουμε δρόμο είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε τον περίπλοκο κόσμο μας», δήλωσε στο BBC Science Focus η ψυχολόγος δρ Σάντρα Γουίτλεϊ, μέλος της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη.

«Όταν πρέπει να πάρετε μια γρήγορη απόφαση, τη βασίζετε στις εμπειρίες σας και συνήθως είστε σωστοί. Αλλά κάθε τόσο, σας τραβάνε απότομα. Και, δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, μοιράζονται πάρα πολλές πληροφορίες που δεν είναι ακριβείς και πρέπει να αμφισβητηθούν».

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PLOS ONE και συμμετείχαν 1.261 άτομα.
Οι επιστήμονες τους έθεσαν μια απόφαση να πάρουν: Αν θα συγχωνεύσουν δύο σχολεία ή θα τα κρατήσουν χωριστά.

Ενώ κάποιοι από τους συμμετέχοντες έλαβαν όλα τα υπέρ και τα κατά της συγχώνευσης, κάποιοι είδαν μόνο τα υπέρ και κάποιοι μόνο τα κατά – αλλά κανένας από τους συμμετέχοντες δεν γνώριζε ότι τους έλειπαν πληροφορίες.

Μπορεί να μην αποτελεί τεράστια έκπληξη το γεγονός ότι τα άτομα με τις πληροφορίες υπέρ της συγχώνευσης συνέστησαν τη συγχώνευση των σχολείων και ότι η ομάδα υπέρ του διαχωρισμού συνέστησε το αντίθετο.

Αλλά αυτό που προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη είναι ότι οι συμμετέχοντες υπέθεσαν ότι οι πληροφορίες που είχαν ήταν εξίσου καλές με αυτές όλων των άλλων – και ότι ήταν εξίσου καλά εξοπλισμένοι για να πάρουν την απόφαση όπως όλοι οι άλλοι.


Στην πραγματικότητα, εκείνοι που είχαν μόνο τις μισές πληροφορίες ένιωθαν πιο σίγουροι για την απόφασή τους σε σύγκριση με εκείνους που είχαν πρόσβαση και στις δύο πλευρές του επιχειρήματος.



Οι συμμετέχοντες αυτοί υπέθεσαν επίσης ότι οι περισσότεροι άλλοι άνθρωποι θα έπαιρναν την ίδια απόφαση με αυτούς. Και, ακόμη και όταν τους δόθηκαν αργότερα οι πλήρεις πληροφορίες, είχαν την τάση να εμμένουν στην αρχική τους απόφαση.
Το ζούμε έντονα τελευταία! 

Το φαινόμενο, λένε οι ερευνητές, κάνει περισσότερο κακό από μια μικρή αμηχανία όταν παίρνετε μια κακώς πληροφορημένη απόφαση. Στην πραγματικότητα, λένε ότι μας κάνει να θεωρούμε ότι η δική μας υποκειμενική αλήθεια είναι η αντικειμενική αλήθεια και μας εμποδίζει να κατανοήσουμε τις απόψεις των άλλων.



Σύμφωνα με τον Wheatley, τα ευρήματα της μελέτης «σημαίνουν ότι μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι άλλοι άνθρωποι παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν και στη συνέχεια ίσως να τους συγχωρήσουμε γι’ αυτό».

Και πρόσθεσε: «Όταν υπάρχει μια σοβαρή απόφαση, π.χ. αν κρίνετε τον χαρακτήρα κάποιου, είναι σημαντικό να ελέγχετε διπλά τις πηγές σας.

«Πραγματικά, έχει να κάνει με το να είσαι συνεχώς ανοιχτός σε πληροφορίες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι και να αναρωτιέσαι ή να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου ή για τους άλλους».

Μία καλή αρχή!