Της Κυριακής τα βράδια..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Της Κυριακής τα βράδια είναι μια ιστορία από μόνα τους. Δεν χωράνε ψέματα, δεν χωράνε δικαιολογίες. Είναι οι ώρες που ο χρόνος σε ξεγυμνώνει και σε αφήνει αντιμέτωπο με όσα δεν τόλμησες να πεις. Όσα δεν έκανες. Είναι η στιγμή που, μέσα στη σιωπή, ακούς πιο δυνατά από ποτέ ποιος σου λείπει. Και ξέρεις… δεν μπορείς να κρυφτείς.

Δεν είναι τα μεγάλα λόγια ούτε οι εντυπωσιακές κινήσεις που σου λείπουν. Είναι εκείνος ο ένας άνθρωπος που θες να μιλήσεις. Να του πεις για το τίποτα και να νιώσεις πως αυτό το τίποτα γεμίζει όλο το κενό σου. Ο άνθρωπος που σε καταλαβαίνει από την ανάσα σου, από την παύση πριν μιλήσεις. Αυτός που θα σου πει “Έλα, να μαγειρέψουμε κάτι μαζί”, και ξαφνικά, μέσα από τις μυρωδιές και τα γέλια στην κουζίνα, όλα δείχνουν λίγο πιο εύκολα.

Της Κυριακής τα βράδια, ξέρεις ποιον θέλεις. Είναι εκείνος που θες να καθίσεις μαζί του στο τραπέζι και να μοιραστείς ό,τι υπάρχει, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα απλό πιάτο μακαρόνια με κιμα. Είναι ο άνθρωπος που θα σου γεμίσει το ποτήρι πριν προλάβεις να ζητήσεις, που θα νοιαστεί αν είσαι καλά, που θα σου πει μια χαζομάρα για να σε κάνει να γελάσεις, ακόμα κι αν το γέλιο σου είναι λίγο πνιγμένο από την κούραση. Είναι εκείνος που θα μοιραστείς ακόμα και τη σιωπή.

Στις σιωπές της Κυριακής καταλαβαίνεις ποιος σου λείπει πραγματικά. Ποιον θες να ακούσεις, ποιον θες να δεις. Όχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι το όνομα που σου έρχεται πρώτο στο μυαλό, το πρόσωπο που φαντάζεσαι δίπλα σου, στον καναπέ, με τα μαλλιά ατημέλητα και το βλέμμα κουρασμένο. Είναι η φωνή που θα ήθελες να ακούσεις να σου λέει εκείνες τις λέξεις τις φτιαγμένες για να τις καταλαβαίνουν μόνο δυο..

Της Κυριακής τα βράδια, ξέρεις ποιον θες στη ζωή σου. Είναι εκείνος που μαζί του δεν χρειάζεται να είσαι τίποτα περισσότερο από αυτό που είσαι. Είναι εκείνος που κάνει τη βαριά σιωπή της Κυριακής να μοιάζει με ξενοιασιά. Ο ένας που με την παρουσία του σου θυμίζει πως οι πιο όμορφες στιγμές είναι αυτές που μοιράζεσαι. Και πως, τελικά, η Κυριακή είναι απλά μια αφορμή.. για ό,τι!