Συμφωνώντας ή διαφωνώντας με τα κελεύσματα της παράνοιας που βιώνουμε με τα Μνημόνια, υποτάσσουμε σχεδόν όλοι άκριτα την θέση μας, στους κανόνες ενός πολύ καλά σχεδιασμένου και στημένου παιχνιδιού εδώ και χρόνια. Που όλο και πιο πολύ, μέρα με τη μέρα, η αδιαφορία, η ασημαντότητα , κυριεύει οργισμένα συναισθήματα, νοήματα, και επικαλύπτει τη φρίκη, στραγγαλίζει τη λογική, κυριαρχεί στο λόγο και τις πράξεις μας, και νεκρώνει το είναι μας...
Και όσο εμείς επιμένουμε να εθελοτυφλούμε, όσο παίζουμε το δικό τους παιχνίδι, τόσο καταδικάζουμε με τη στάση μας την ίδια μας την ζωή, τη ζωή των παιδιών μας, το μέλλον τους στην απόλυτη ασημαντότητα....
Κι όταν η ζωή γίνεται τόσο ασήμαντη, τίποτα πια δεν έχει σημασία, κανένα έγκλημα αρκετά σοβαρό, καμιά καταστολή αρκετά βίαιη, καμιά φυλακή αρκετά αποκρουστική, καμιά φτώχεια αρκετά εφιαλτική, κανένας θάνατος αρκετά οδυνηρός. Όταν η ζωή γίνεται τόσο ασήμαντη, και τόσο φτηνή, το ίδιο γίνεται και το μέλλον, γιατί το μόνο μέλλον που είναι σημαντικό, είναι αυτό της ζωής.
Το πιο σημαντικό απ’ τη ζωή, είναι η ελευθερία, και μια αξιοπρεπή διαβίωση που μας την στέρησαν.
Γιατί λοιπόν τους χαρίζουμε τη ζωή μας, την αξιοπρέπειά μας και το μέλλον των παιδιών μας, έχουμε αυτό το δικαίωμα;
Να πούμε επιτέλους, αρνούμαστε να παραχωρήσουμε αυτά που κάνουν τη ζωή μας σημαντική.... Αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Μ.Δροσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου