Ήθελα να ξέρω, η ρημάδα η ψυχή σου όταν με βλέπει μπροστά της, σε μέρη που δεν είμαι, σε καταστάσεις, σε τραγούδια, σε διάφορες φράσεις… σκορπάει;
Γιατί υπάρχουν στιγμές που η δικιά μου ξεσκίζεται. Ψάχνω με δυσκολία να την ξαναβρώ, να τη συμμαζέψω, να την ξανακάνω ένα κομμάτι από τα χιλιάδες που σκορπίζεται.
Μου είναι τόσο δύσκολο να πιστέψω ότι άνθρωποι που ίσως ένιωσαν και το παραμικρό, μπορούν να έχουν μια φυσιολογική μέρα χωρίς έννοιες, χωρίς στεναχώριες. Χωρίς να πρέπει να απασχολούν συνέχεια τη σκέψη τους με οτιδήποτε χαζό, μόνο και μόνο για να μη φτάσουν αυτές οι σκέψεις στη ρημάδα ψυχή τους.
Είναι τόσο δύσκολο να προσπαθείς να έχεις μια χαραμάδα ανοιχτή, για να την βρίσκει το φως. Γιατί όταν έχει μάθει στο απόλυτο σκοτάδι, όταν έχει μάθει να κρύβεται τόσο βαθιά μέσα σου, ξυπνά μόνο για να σου θυμίσει ό,τι γούσταρε εκείνη. Για να σου θυμίζει ό,τι την έκανε κάποτε χαρούμενη.
Και είναι πολύ πεισματάρα στο να δεχτεί οτιδήποτε άλλο πας να την τρατάρεις. Τόσο πολύ που, μερικές φορές, την ψάχνεις να τη βρεις μέσα σου και δεν είναι πουθενά. Τόσο πολύ που νομίζεις ότι υπάρχει εκεί μόνο για να σκορπίζεται μαζί με εσένα, όποτε νιώσει ότι βγαίνει ο ήλιος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου