Εσύ, ναι εσύ. Άκουσε με λίγο, αν θέλεις και δεν ενοχλώ φυσικά.
Ναι έτσι ξεκινάω, γρήγορα, χωρίς σάλτσες, κάπως σαν το “ψιτ, εσύ”. Ναι, έτσι με τη μια που λένε στην απλή καθομιλουμένη, καθημερινή, υπέροχη ελληνική μας γλώσσα!
Ξέρεις, αν δεν προλάβεις να ασχοληθείς εσύ, θα προλάβει κάποιος άλλος, αν δεν προλαβαίνεις εσύ… Ξέρεις αν δεν θέλεις εσύ να δεις, θα δει κάποιος άλλος… Πάντα κάποιος περιμένει στη γωνία να αφαιρεθείς…
Ξέρεις.
Εκεί ανάμεσα σε ένα μήνυμα, σε ένα τηλέφωνο, σε ένα νοιάξιμο που έχει ανάγκη. Η αγάπη είναι πάρε δώσε, η αγάπη έχει αμεσότητα, σκέψεις, σκέψεις και πράξεις, πρωτιά και όχι μετά.
Πρωτιά! Ακούς;
Δεν υπάρχει η λέξη μετά, κάνε εικόνα και το σήκωμα, παύλα ρυτίδιασμα, του μετώπου και το γύρισμα του κεφαλιού, γιατί το μετά έρχεται πολύ μετά και εκεί ενδιάμεσα χωράει να μπει το τώρα.
Ναι, το τώρα!
Χωράει να μπει γιατί πολύ απλά δεν έκλεισες με συρματόπλεγμα, γιατί πολύ απλά έκλεισες τα μάτια σου και όχι τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Έτσι απλά λιτά και απέριττα, το νου σου στο κενό!
Ε εσύ, αν νοιάζεσαι, πάντα…
Τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου