Γράφει ο Ανώνυμος
Οι αναμνήσεις, ειδικά οι ωραίες στιγμές, έχουν κάτι το μαγικό. Όσο τις ζούμε, βρισκόμαστε σε μια ατελείωτη νιρβάνα. Όσο έχουμε τον άνθρωπό μας δίπλα μας, ζούμε ένα παραμύθι. Ταξιδεύουμε χέρι-χέρι σε ένα λιβάδι χαράς, με την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει.
Όταν όμως όλα αυτά τελειώσουν, όταν έρθει το σκοτάδι και σκεπάσει ό,τι όμορφο υπήρχε, όταν ξεσπάει αυτή η καταραμένη φωτιά που τα καίει όλα, τότε η μετάβαση είναι βίαιη. Από την γαλήνη και την ευτυχία, βρίσκεσαι ξαφνικά σε μια θάλασσα πανικού, φόβου και ατελείωτου θυμού. Και μένεις εκεί. Ίσως περισσότερο απ’ όσο έμεινες στην ηρεμία. Αναπολείς τις στιγμές. Τις μικρές, εκείνες που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία τους για εσένα.
Ο πόνος μεγαλώνει. Ο θυμός ξεπερνά τα όρια. Κι εσύ; Εσύ γίνεσαι ένα φάντασμα του εαυτού σου. Ένα καταραμένο φάντασμα που φθονεί και κοροϊδεύει οτιδήποτε καλό υπάρχει εκεί έξω.
Κι όταν κάποτε βρεθεί κάτι για να σε λυτρώσει από τα δεσμά σου, ή όταν καταφέρεις να διώξεις τη μαυρίλα από μέσα σου, πάντα θα ψάχνεις αυτό το “κάτι” που φταίει. Εκείνο το κρυμμένο στο πιο βαθύ σημείο της ψυχής σου, που σε τυραννά όπως ένας κάλος που πονάει όταν θυμάται.
Θα ξαναθυμηθείς τις όμορφες στιγμές που έζησες, αυτή τη φορά όμως σαν ένα παραμύθι. Σαν κάτι ουτοπικό. Σαν κάτι που ποτέ δεν ήταν αλήθεια. Θα αναρωτηθείς αν το έζησες πραγματικά ή αν ήταν απλώς μια χαζή ταινία που είδες ένα βράδυ μεθυσμένος.
Στην τελική, αν κάτι καταφέρει να επιβιώσει από όλα αυτά τα σκουπίδια, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Όσο σακατεμένος κι αν είναι. Θα αλλάζει κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής μας. Γιατί ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος. Θα αλλάζει λίγο από τον κάλο που κουβαλάει, λίγο από τα χρόνια που περνούν, λίγο από την ανοησία που βασανίζει τον καθένα μας.
Κι αν πρέπει να μάθουμε κάτι από όλο αυτό, είναι ότι όσο κυνηγάμε την ευτυχία, δεν θα έρθει ποτέ. Η ευτυχία είναι σαν καλοκαιρινό μπουρίνι… Έρχεται απροειδοποίητα, κάνει θόρυβο, και φεύγει τόσο ξαφνικά όσο ήρθε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου