Οριακή διαταραχή προσωπικότητας: Η ψυχική νόσος που αγγίζει εφήβους και κυρίως γυναίκες

Η οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή προσωπικότητας χαρακτηρίζεται από μια έντονη συναισθηματική αστάθεια.
Το άτομο έχει την τάση να συμπεριφέρεται παρορμητικά χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες. Η διάθεσή του είναι απρόβλεπτη και άστατη, με συχνές συναισθηματικές εκρήξεις τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει.

Η οριακή διαταραχή προσωπικότητας ορίζεται ως ψυχική νόσος που επηρεάζει τον τρόπο που σχετίζεσαι με τους άλλους και τον τρόπο που σχετίζεσαι με τον εαυτό σου.

Επηρεάζει τον τρόπο που καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, τον τρόπο που αντιδράς στον κόσμο γύρω σου, τον τρόπο που διαχειρίζεσαι τα συναισθήματα και τον τρόπο που βρίσκεις τον δρόμο σου στις σχέσεις.

Ασταθής συμπεριφορά, ασταθή συναισθήματα, ασταθείς σχέσεις και μια ασταθή αίσθηση της ταυτότητας.

Το άτομο εχει την τάση για εριστική συμπεριφορά και συγκρούσεις με τους άλλους, ειδικά όταν οι παρορμητικές του ενέργειες ματαιώνονται ή λογοκρίνονται.

Είναι περισσότερο συχνή στους εφήβους και στις (νέες ειδικά) γυναίκες από ότι στους άνδρες με αναλογία 3:1, όμως, οι λόγοι που συμβαίνει αυτό δεν είναι ακόμη ξεκάθαροι.

Η αιτία για την εμφάνιση οριακής (μεταιχμιακής) διαταραχής μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Ιδιαίτερα σημαντικοί θεωρούνται οι γενετικοί παράγοντες, τα νευρολογικά ελαττώματα, ο ψυχικός τραυματισμός σε μικρή ηλικία.

Τα άτομα μ’ αυτή τη διαταραχή μπορεί να έχουν σύγχυση σχετικά με τους στόχους και τις εσωτερικές τους προτιμήσεις, έντονες και ασταθείς διαπροσωπικές σχέσεις και μια τάση για αυτοκαταστροφική συμπεριφορά ίσως και τάσεις ή απόπειρες αυτοκτονίας.

Η καθημερινή ζωή των νέων με αυτή τη διαταραχή χαρακτηρίζεται από συναισθήματα φόβου, ακραίου άγχους, έντονης θλίψης και κοινωνικής απομόνωσης.

Το συναίσθημα της μοναξιάς ήταν αυτό που ένιωθαν οι έφηβοι όταν μιλούσαν για τις διαπροσωπικές σχέσεις τους.

Οι ενήλικες με οριακή διαταραχή έχουν πολύ άστατη διάθεση και έντονο θυμό. Οι οριακοί ασθενείς μπορεί να εκδηλώσουν «συναισθηματικές κρίσεις», κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Προτείνονται λοιπόν δύο είδη θεραπείας: α) η ψυχοθεραπεία και β) η φαρμακοθεραπεία.

ΠΗΓΗ