Ο άνθρωπος ζει εκεί που ανήκει η καρδιά του..

 

Γράφει η Κική Γ.

Μπορεί να ακούγεται τρελό, μπορεί να αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Κανένας όμως ούτε μπορεί να το καταλάβει, ούτε να το νιώσει αν ο ίδιος δεν το βιώσει. Έρχεται μια ωραία μέρα που κόβεσαι στα δύο, που μοιράζεσαι, που χάνεις τον έλεγχο, που παλεύεις ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Υποφέρεις, είσαι σ’ ένα πέλαγος.

 Η ζωή σε παίζει άσχημα. Είσαι αναγκασμένη να ζεις φαινομενικά ταυτόχρονα σε δύο μέρη: εκεί που ζεις εσύ, μα και εκεί που ζει “εκείνος”. Το σώμα σου βρίσκεται στο χώρο που η οικογενειακή σου κατάσταση επιτρέπει. Η καρδιά και το μυαλό όμως έχουν δραπετεύσει

.

Μπορεί να τα κυνηγούν Θεοί και δαίμονες, μπορεί να παλεύεις με τα μεγαλύτερα θηρία κάθε μέρα, πίσω όμως δεν κάνεις. Δεν γίνεται. Είναι πάνω από τις δυνάμεις σου. Αναπνέεις για να τρέξεις κοντά του, μετράς τις ώρες, τα λεπτά, εκλιπαρείς τη λογική να φύγει μακριά σου, να σου ανοίξει το δρόμο. Σκοτώνεστε, μα εκείνη δεν παραδίνεται. Συνεχώς σε κρίνει, σε στήνει στον τοίχο και σου βάζει τρικλοποδιές.

Τα αισθήματα δεν εγκλωβίζονται. Η λογική δεν ξέρει τι θα πει έρωτας, καψούρα, πάθος, τρέλα. Είναι άκαμπτη και αμείλικτη. Δεν συνεργάζεται με την καρδιά, ούτε με το συναίσθημα. Ζυγίζει καθημερινά τα πάντα και σου πετάει τα βαρίδια ανελέητα. Δεν αντέχεις, μα δεν αλλάζεις με τίποτα αυτές τις στιγμές που περνάς μαζί του. Είσαι στη μέση, στο ρόλο του πυροσβέστη. Κανένας όμως δεν μπορεί να σβήσει τη δική σου φωτιά, ούτε και να σου δώσει λύση.

Καταδικασμένη να ζεις διπλή ζωή με μια καρδιά. Καταδικασμένη να είσαι εδώ και η καρδιά να χτυπάει εκεί. Όμως, εκεί είσαι, εκεί ανήκεις και εκεί κατοικείς. Ο άνθρωπος ζει εκεί που ανήκει η καρδιά του. Τελεία. Για τα υπόλοιπα, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».