Εσύ, ο φάρος μου..

Γράφει ο Ανώνυμος

Εκείνες οι στιγμές που απλά είσαι δίπλα μου. Που παίζει απλά η μουσική. Και την ακούω. Ακούω τη δική σου μουσική στο μυαλό μου. Και χάνομαι. Χάνομαι και κυνηγάω το φως. Το φως που μου δίνει η παρουσία σου.

Ένα μαγικό, υπέρλαμπρο φως που με οδηγεί στην άκρη του τούνελ. Σε αυτήν την πολυπόθητη έξοδο που κυνηγάω τόσα χρόνια. Που δε μπορώ να βρω.

Κι εσύ είσαι ο φάρος μου. Ένας φάρος που θα με περάσει με ασφάλεια από όλες τις φουρτούνες μου. Που θα με γλιτώσει από τα βράχια που δε βλέπω στο σκοτάδι. Από εκείνα που θα με βυθίσουν στο απόλυτο κενό.

Αυτές τις στιγμές παρακαλάω να μείνεις εκεί, σταθερή. Να με φωτίζεις με αυτό το αθώο και αγνό σου φως. Να μη σταματήσεις να μου δείχνεις το δρόμο. Να είσαι εκεί. Να μου απλώσεις το χέρι.

Να με βγάλεις από τον λαβύρινθο… Να με ελευθερώσεις… Να με σηκώσεις ψηλά… Στον πιο μαγικό και χρυσό ουρανό… Σε μια ατελείωτη Ανατολή… Στο πιο μαγικό όνειρο…