Ταξίδι στον καιρό των μολυβένιων σιωπών...
Οι σταματημένοι δείχτες του ρολογιού κραυγή απόγνωσης και οδύνης, σημάδι η στοιχειωμένη σκιά της απουσίας σου. Οι ώρες, οι κόρες του χρόνου δεν περνάνε πια από δω...έχω μαλώσει μαζί τους...Δεν θέλω να τις ξανακούσω δεν υπάρχουν πια για μένα... Ο κόσμος έχει παγώσει γύρω μου, κι η ανάσα βαριά απ' την ερημιά της ψυχής...Βραδιάζει πάλι, το φως παγωμένο, θυμίζει σκουριά εγκατάλειψης, όμως αυτό που πονά πιότερο είναι η ερημιά στο βλέμμα...
Αιχμάλωτη στη γεύση της μνήμης, εγκλωβισμένη στο χθες, αποκομμένη τελείως απ' το παρόν, μακριά από κάθε ήχο και εικόνα, σκιά ανθρώπινης φιγούρας μπροστά σε πύλη εξόδου. με μια σκέψη να τριβελίζει συνεχώς το μυαλό...έξοδος... δραπέτευση ...
Συνοδοιπόρος και εξομολογητής μου στον καιρό των πέτρινων σιωπών η μνήμη των ασθήσεων.ακούραστη στην αγρύπνια, αποκαμωμένη απ' το πόνο, ενώνει σε παζλ κομμάτια χρόνου για να πάρουν το νόημα της πυξίδας στα χαώδη μονοπάτια του μυαλού μου μη τύχη και χάσω το δρόμο της επιστροφής....
Εσύ ήσουν οι ώρες, εσύ ήσουν ο χρόνος, όλα ήσουν εσύ...
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου