Η σχέση που δεν έκανε τον κύκλο της, έγινε απωθημένο..

Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου

«Ακόμα έχεις αυτόν στο μυαλό σου;»

Με κοιτά κοροϊδευτικά το πρόσωπό μου στον καθρέφτη.

«Και περιμένεις απάντηση;» λέω στον εαυτό μου.

«Ακόμα ναι!» γελάω ειρωνικά.

Ακόμα έχω το μυαλό μου σε σένα.

Δεν προλάβαμε να γίνουμε το απόλυτο ένα. Δεν χαρήκαμε τη σχέση αυτή. Ο κύκλος έμεινε μισός, χωρίς να κλείσει.

«Ό,τι χειρότερο το ξέρεις;» σου φωνάζω.

Ό,τι πιο απατηλό είναι να φαντάζομαι πώς θα ήταν αν… τι αν… δεύτερη φωνή στο αυτί μου, βουητό διαρκείας.

Απωθημένο έμεινες πάντα! Αυτό θα είσαι: ένα ανεξέλεγκτο απωθημένο. Ένα στόμα που δεν άγγιξα, απλά φαντάστηκα να με φιλά. Ένα βλέμμα καρφωμένο μέχρι το βάθος της καρδιάς μου.

Δίχως να φανταστώ ότι δεν θα τα καταφέρουμε, έφτιαξα το ωραιότερο παραμύθι. Μα δεν έχουν πάντοτε το καλύτερο τέλος τα παραμύθια, ούτε έχουν κολοκύθες και γοβάκια, έχουν μόνο προσμονή, έχουν απογοήτευση.

Και εσύ παρέμεινες στο δικό σου συννεφάκι. Αναρωτιέμαι αν σου περνάει ποτέ από το μυαλό πώς θα ήταν η ολοκλήρωση του απωθημένου αυτού.

Μια ηλίθια λέξη με χιλιάδες νοήματα. Μια δυσκολία να ενωθούν ψυχές, κορμιά, μυαλά γιατί… «όλα του γάμου δύσκολα» ποτέ δεν θα το καταλάβω.

Μα ποιου γάμου; Δεν φτάσαμε ποτέ σε τέτοιες σκέψεις. Ένα ανεξέλεγκτο πάθος υπήρχε που έμεινε στη δίνη ενός φλερτ. Καθημερινές σκέψεις και προσδοκίες για τόσα χρόνια…

Ό,τι χειρότερο να σε κοροϊδεύει ο ίδιος σου ο εαυτός. Ακόμα και ο καθρέφτης δεν γουστάρει αυτές τις απορίες. Ακόμα και ο καθρέφτης σου δείχνει ξεκάθαρα την αλήθεια που αποφεύγεις να παραδεχτείς.

Και τι κατάλαβες που δεν το ζήσαμε; Πες, είναι καλύτερα έτσι; Δεν θα το μάθουμε ποτέ γιατί η ζωή μας κύκλους κάνει, κύκλους που δεν ξέρουμε αν θα έχουν την τύχη να κλείσουν.