Να αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις

Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, όμως εγώ κάποια που να αντέχει στα δύσκολα ψάχνω, γιατί στα εύκολά είχα πάρα πολλές στο πλάι μου.
Το ξέρω ότι είναι βουνό όλο αυτό, όμως μια που να είναι εδώ στις αναβάσεις μου και στα βουνά μου αναζητάω, στις ευθείες και στις κατηφοριές μου έτσι κι αλλιώς πάντα είχα πολυκοσμία.
Το ξέρω σου λέω κι από μόνος μου πως είναι ζόρικο, δεν περίμενα εσένα μάτια μου να μου το πεις, όμως όπως εγώ δεν εγκατέλειψα καμία στα ζόρικα της, έτσι θέλω τώρα που έχω Γολγοθά, κάποια να μου κρατάει το χέρι μου.
Το ξέρω ότι δεν είναι απλό, δεν είμαι τρελός, αν ήτανε απλό δεν θα σε χρειαζόμουνα, θα είχα τις προηγούμενες μου, που έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ καλές στα απλά.

Κουράστηκα γαμώτο όλα τα δύσκολα μου να τα περνάω μόνος.
Κουράστηκα στων αλλονών τα δύσκολα εγώ να είμαι εκεί και στα δικά μου να είμαι μόνο εγώ, κι ύστερα τίποτα άλλο.
Κουράστηκα να ακούω λόγια που είναι μόνο λόγια, ενώ εγώ τα λόγια μου πάντα τα έντυνα με πράξεις δεν τα άφηνα ποτέ να περιφέρονται γυμνά.

Το ξέρω πως όσες είπανε ότι με αγάπησαν, με αγάπησαν για αυτόν ακριβώς τον λόγο, για το ότι δεν τις εγκατέλειψα ούτε για μια φορά. Εκείνες όμως άρον άρον έφευγαν, όταν τα δύσκολα μου εμφανίζονταν μπροστά τους, όταν δεν καταλάβαιναν γιατί βαρυγκωμάω!

Μα να σου πω και κάτι; «Ν’αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις», όπως είχε πει κάποτε κι η Κική η Δημουλά.
Να αντέξεις ρε γαμώτο!

Μία που σαν κι εμένα, να αντέχει λίγο ακόμα ψάχνω… Δεν γίνεται που να πάρει ο διάβολος, να μην υπάρχει κάπου εκεί έξω μια δυνατή ακόμα, αποκλείεται να είμαι ο μόνος!

Εύχομαι να είσαι εσύ αυτή, εύχομαι να μην πέφτω πάλι έξω, εύχομαι να μην κάνω και πάλι λάθος…