Στην υγειά μας, εαυτέ μου! Στην υγειά μας γιατί μείναμε μόνοι. Δεν το περίμενες; Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για κάθε λάθος, για κάθε προδοσία. Γουλιά γουλιά σε πίνω μήπως και τελειώσεις, αλλά δεν έχω καταφέρει να ανασύρω μνήμες. Δεν μου έκανες τη χάρη, όμως, εαυτέ μου! Δεν ζήτησα παρέα και πάλι εδώ επέστρεψε ο έρωτας του χθες. Δες τον! “Κάθισε, κάνε μου παρέα,” μου ψιθυρίζει μισομεθυσμένος. “Αλλόκοτος ήσουν πάντα. Ποτέ δεν μπόρεσα να σε καταλάβω.”
Μια χούφτα άμμο κυλά από την παλάμη μου σαν κλεψύδρα. Στην υγειά μας! Τείνω το άλλο χέρι με το φθηνό κολωνάτο ποτήρι… Το άγγιγμα και ο ήχος των δύο ποτηριών με ανατριχιάζει. Τα χείλη σου ρουφούν την τελευταία σταγόνα, λες και θα εξαφανιστούν οι καημοί σου. Το κατεστραμμένο, προδομένο όνειρό μου ήσουν…
Να ήσουν πιο ήρεμη και χωρίς πολλές απαιτήσεις! “Με πρόδωσες,” συνεχίζει τη δική του καραμέλα. Η απόλαυση του δικού μου κόκκινου υγρού θεού αφήνει σταγόνες στα θυμωμένα χείλη μου… “Προδοσία τι την μελετάς; Ξεχνάς πως η προδοσία πολλές φορές είναι στη σφαίρα της φαντασίας των ανθρώπων και καταστρέφει όσα ονειρεύτηκαν; Δεν σε πρόδωσα!” φωνάζω σφίγγοντας το ποτήρι στην παλάμη μου. Το αίμα στο χέρι μου γίνεται ένα με το κρασί και τα θρυμματισμένα γυαλιά.
Τα λεπτά της αγωνίας σου στο πρόσωπό σου για μένα δεν αφήνουν ασυγκίνητη την ψυχή μου, μα ούτε τη δική σου. Κολλημένη η δική σου παλάμη με τη δική μου… “Δεν προδοθήκαμε από λάθη… απλά δεν πιστέψαμε πολύ στα όνειρά μας.” Τα δάκρυα ενώνονται μαζί με την ελπίδα. Το μπουκάλι πλέον βρίσκεται στα δικά σου χέρια.
“Στην υγεία των προδομένων ονείρων μας!” φωνάζεις. “Σ’ αγαπώ πιο πολύ από ποτέ!” Στην υγειά μας, μωρό μου, χωρίς λάθη… Δύο γεύσεις δίνουν μία υπόσχεση. Βγαίνω από τον λήθαργο… πάλι όνειρο ήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου