Επαγγελματίες δολοφόνοι με 48ωρες. Ο λαός με τα πόδια. Οι κρατικοί οδηγοί σε μάζωξη. Στη Βουλή ξερνάνε και γελάνε. Εμπρηστές καίνε με βάρδιες...
Οι τηλεοράσεις έξω από το σπίτι του επαγγελματία δολοφόνου. Τον αποκαλούν κύριο... Περιγράφουν τα μοντελάκια... που πλασάρει ως αδειούχος... Πολύ σύντομα ο δολοφόνος θα είναι περιζήτητος σε καφετέριες, με κερασμένο καφέ, γιατί θα τραβάει πελατεία...
Ο λαός με τα πόδια στη δουλειά του, στον γιατρό του, στο νοσοκομείο, στο σχολειό του. Αιχμάλωτος των κρατικών οδηγών λεωφορείων. Εκείνων που πριν 25 χρόνια ξεβράκωναν και περιγελούσαν στους δρόμους όσους τόλμησαν να ζητήσουν άδεια για ιδιωτικά λεωφορεία προσφέροντας άλλη ποιότητα μεταφορών και θέσεις εργασίας.
Σε ποιόν να διαμαρτυρηθεί ο λαός. Και ποιος θα ακούσει τα παράπονά του. Οι υπουργοί συνωστίζονται στο κυβερνητικό θεωρείο στη Βουλή, που έχουν μετατρέψει σε καφενέ, για να γιουχαΐζουν πολιτικούς αντιπάλους. Όταν αλλάξει η κυβέρνηση θα δούμε τα ίδια πρόσωπα σε αντίθετες θέσεις... Γιατί η Βουλή δεν θα αλλάξει ρεπερτόριο...
Στην Τράπεζα της Ελλάδος οι δεν πληρώνω, υπό την πολιτική προστασία αριστερών κινήσεων συγκεχυμένης αρλουμπολογίας, κατεβάζουν τα ρολά... γιατί έτσι τους αρέσει...
Στο κάτω-κάτω ποιος θα τους σταματήσει; Μήπως εκείνος που αφάνισε... τα μαζέματα των Εξαρχείων όταν πήγαν στη Βουλή, έφτυσαν τους πάντες και βγήκαν με επικεφαλής την φρουρά να τους δείξει τον δρόμο μπας και χαθούνε...
Που να πει λοιπόν τα παράπονά του ο λαός. Είναι κρατικοί οι υπάλληλοι και στα νοσοκομεία και στη ΔΕΗ και στο φυσικό αέριο και στις άλλες συγκοινωνίες. Και όπου αλλού ο καθημερινός πολίτης έχει ανάγκη τις υπηρεσίες που πληρώνει. Ακόμη και με τα τέλη κυκλοφορίας...
Πώς να τολμήσει ο λαός να ανοίξει το στόμα του και ζητήσει ανθρώπινο τρόπο ζωής στα Εξάρχεια, γύρω από το Πολυτεχνείο στις πλατείες των οδών Σεπτεμβρίου ή Αχαρνών ή στα στενά της Πατησίων.
Εικόνες του δρόμου θα μου πείτε. Εικόνες γνώριμες σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Όχι όμως σε χώρες με 11.000.000 κατοίκους, όπου στην πρωτεύουσα ζουν στοιβαγμένοι (αυτή είναι η πραγματικότητα) 6.000.000 ιθαγενείς ντόπιοι και ξένοι... Και για ποιόν λόγο; Γιατί μόνο η πρωτεύουσα της Ελλάδας προσφέρει τόση αναρχία, παρανομία, μαύρη οικονομία και μαύρη αγορά δουλείας.
Ανατρέψτε αυτή την αλήθεια αν μπορείτε. Σκιάστε αυτήν την εικόνα της καθημερινότητας, για την οποία μάλλον αδιαφορούμε επειδή, στην Αθήνα, έχουμε αφομοιώσει ένα τρόπο ζωής να προσεγγίζει εκείνο του χαμαιτυπείου...
Τι άλλο ψάχνει στην Αθήνα το 20% των νέων παιδιών (από 20-30) που όχι απλά δέχονται αλλά και παζαρεύουν ανασφάλιστη δουλειά και ανασφάλιστα μεροκάματα. Και συμφωνούν με το αφεντικό να κάνουν χαρτιά και συμφωνίες μαϊμού... να μπλοφάρουν τους ελέγχους.
Άλλο ένα 20-30%, από νέους και μεγαλύτερους, έχει αποδεχθεί να δουλεύει και να πληρώνεται με 1-2 μήνες καθυστέρηση. Αρκεί να μην χάσει την δουλειά του. Γιατί σήμερα δεν ρωτάς τον φίλο ή τον συγγενή σου τι κάνει... Τον ρωτάς αν δουλεύει...
Και αυτή η κατάσταση του χάους στη μαύρη αγορά εργασίας με τις συνθήκες γαλέρας και δουλείας μεγαλώνει συνεχώς και πλησιάζει το 60% αυτών που εργάζονται στην Αθήνα. Των δηλωμένων και αδήλωτων εργαζόμενων αλλά και κατοίκων της πρωτεύουσας.
Αυτό είναι και το "μυστικό" της καφετέριας και του φαστ-φουντ που αυξάνονται και πληθύνονται. Ζουν από τον άνεργο με το επίδομα ή τον χαρτζιλικωμένο... του ΣΥΡΙΖΑ, τον "επιδοτούμενο" από τη σύνταξη του γονιού. Και από τον μεροκαματιάρη των 2-3 ημερών την εβδομάδα.
Δεν κομίζει γλαύκας εις Αθήνας... η στήλη, περιγράφοντας (ελάχιστες) από τις εικόνες που ζει ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας, εγκατεστημένος στην Αθήνα.
Αποτυπώνει μέρος μιας πραγματικότητας, αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που απευθύνει προς όλο το πολιτικό φάσμα και ιδίως στους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς και τις νέες αριστερές δυνάμεις.
Υπάρχει τρόπος να μας πείσουν οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ για την αξία που είχε και η δική τους διαδρομή στην πολιτική ζωή του τόπου, από την ώρα που ανέλαβαν την εξουσία μέχρι και το 2019 (ας πούμε) που θα την εγκαταλείψουν; Και στις όποιες ανανεωτικές δυνάμεις (έτσι θα αυτοαποκαλούνται) που θα διαδεχθούν τις προοδευτικές αριστερές... θα επιτραπεί (από προοδευτικούς αναρχικούς... και άλλα αριστερά κινήματα) να πειράξουν αυτά που περιγράψαμε; Εκείνα που (σκοπίμως) κανείς δεν τόλμησε ούτε να αγγίξει. Μαζεύεται λοιπόν αυτή η Ελλάδα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου