Η οικογένεια, δεν ήταν ποτέ λέξη.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι Κυριακή απόγευμα, και το αυτοκίνητο κινείται σε μια διαδρομή γνώριμη. Είμαι στο πίσω κάθισμα και ψιλοκοιμάμαι, ψιλοακούω τους γονείς μου να μιλάνε. Είναι Κυριακή απόγευμα και γυρίζουμε από τη Σταμάτα.. Κι είμαι ακόμα παιδί..

Είναι μια άλλη Κυριακή απόγευμα κι οδηγώ.. στο αυτοκίνητο είναι τα παιδιά μου, και δεν μιλάμε.. τακτοποιούμε κι οι τρεις τις μνήμες μας και τοποθετούμε το κουτάκι “οικογένεια” μια γεμάτη μέρα.

Η οικογένεια βλέπεις, δεν ήταν ποτέ λέξη. Ούτε status στα social. Ήταν πάντα συναίσθημα. Έκρυβε τις πιο θεμελιώδεις ανάγκες του ανθρώπου. Την ασφάλεια, την αγκαλιά, την οικειότητα, την άνευ όρων αγάπη. Εκείνη τη σιωπηλή βεβαιότητα ότι κάπου ανήκεις, ακόμη κι όταν όλα τα άλλα γκρεμίζονται.

Βρέθηκα χθες σε ένα τέτοιο τραπέζι. Κυριακάτικο. Από αυτά που δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Δεν είχαν τίποτα το στημένο. Κι όμως είχαν τα πάντα. Βλέμματα που συναντιούνται χωρίς να ζητούν επιβεβαίωση. Χέρια που απλώνουν το φαγητό σαν να μοιράζουν φροντίδα. Γέλια που δεν χρειάζονται λόγο για να υπάρξουν. Εκείνη την ατόφια, αδιόρατη αγάπη που δεν δηλώνεται. Υπάρχει.

Σκέφτηκα πόσο σπάνιο έχει γίνει αυτό το απλό. Όχι το εύκολο. Το απλό. Να κάθεσαι σε ένα τραπέζι και να μη χρειάζεται να αποδείξεις ποιος είσαι, τι κατάφερες, πόσο αντέχεις. Να μπορείς να είσαι κουρασμένος χωρίς να απολογηθείς. Να είσαι σιωπηλός χωρίς να παρεξηγηθείς. Να είσαι εσύ, όπως κι αν είσαι εκείνη τη μέρα.

Η οικογένεια δεν είναι πάντα αίμα. Είναι παρουσία. Είναι το «έλα όπως είσαι». Είναι το πιάτο που γεμίζει ξανά χωρίς να στο ζητήσουν. Είναι το ενδιαφέρον που δεν σε πνίγει, αλλά σε κρατά. Είναι η μνήμη που σε περιμένει όταν νομίζεις πως δεν χωράς πια πουθενά. Είναι το κενό χρόνων που καλύπτεται με μια τρυφερή, αληθινή αγκαλιά, χωρίς περιττά.

Χθες κατάλαβα κάτι που το ήξερα, αλλά το είχα ξεχάσει. Ότι η οικογένεια δεν σε μεγαλώνει μόνο. Σε επαναφέρει. Σε χαλαρώνει. Σε γειώνει. Σε μαθαίνει πως, όσα κι αν αλλάξουν, υπάρχει ένας τόπος που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.

Κι αυτός ο τόπος, όσο κι αν τον προσπερνάμε, είναι τελικά το πιο μεγάλο μας καταφύγιο. Το καταφύγιο, των παιδικών μας χρόνων.

Μην μου μιλήσεις σε παρακαλώ σήμερα για τις τοξικές οικογένειες.. έχω overdose από αυτές. Θέλω να ακουμπήσω το κουτάκι της οικογένειας, σε αυτή, τη χθεσινή μου μνήμη, αντίδοτο σε όλα τα άλλα.