Η τρελή αγάπη περνάει γρήγορα. Η αγάπη δυο τρελών ποτέ

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Δεν ήταν έρωτας εύκολος, ούτε όμορφος με τον τρόπο των παραμυθιών. Ήταν από εκείνους που γεννιούνται μέσα σε σιωπές, σε βλέμματα που άργησαν να έρθουν, σε αγγίγματα που έκαιγαν ακόμη και στη σκέψη τους. Η ζωή στάθηκε απέναντί τους με στυλωμένα πόδια. Σχεδόν με πείσμα. Λάθος χρόνος, δύσκολες καταστάσεις, φόβοι, αποστάσεις, επιλογές μισές. Ό,τι μπορούσε να μπει εμπόδιο, μπήκε. Κι όμως, εκείνοι έμειναν.

Δεν ήταν άγιοι. Έκαναν λάθη, πλήγωσαν, χάθηκαν ο ένας από τον άλλον. Υπήρξαν νύχτες που είπαν «φτάνει», πρωινά που ο εγωισμός φώναζε πιο δυνατά από την καρδιά. Μα κάθε φορά, κάτι τους τραβούσε πίσω. Όχι η συνήθεια. Η ανάγκη. Εκείνη η βαθιά, σχεδόν άγρια ανάγκη να βλέπεις τον άλλον και να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου γυμνό, αληθινό, χωρίς άμυνες.

Ο έρωτάς τους δεν ήταν γλυκός. Ήταν έντονος, σχεδόν μυστικιστικός. Μια αθώα λέξη και το μυαλό έμπαινε σε εγρήγορση. Ένα βλέμμα αρκούσε για να ανάψει φωτιές. Μια ανάσα έκανε το δέρμα να θυμάται. Δεν ανήκαν ο ένας στον άλλον με όρους. Ανήκαν με επιλογή. Κάθε μέρα ξανά.

Η ζωή τους δοκίμασε με στιγμές που όλα έμοιαζαν χαμένα. Όμως αυτοί οι δυο είχαν κάτι επικίνδυνο. Δεν ήξεραν να παραιτούνται. Έπεφταν και σηκώνονταν πιο κουρασμένοι, πιο ειλικρινείς. Έμαθαν να ζητούν συγγνώμη, να αγκαλιάζουν τις πληγές του άλλου, να μη φοβούνται το σκοτάδι γιατί το είχαν περπατήσει μαζί.

Ο ρομαντισμός τους δεν ήταν λουλούδια και υποσχέσεις. Ήταν ένα χέρι που έσφιγγε σιωπηλά όταν όλα κατέρρεαν. Ήταν το «μείνε» που λεγόταν χωρίς λέξεις. Ήταν το πάθος που δεν έσβησε με τον χρόνο, αλλά ωρίμασε, έγινε βαθύτερο, πιο επικίνδυνο, πιο αληθινό.

Γιατί η τρελή αγάπη, αυτή που βασίζεται μόνο στην ένταση, φεύγει όπως έρχεται. Καίει και σβήνει. Μα όταν δυο τρελοί αποφασίζουν να αγαπηθούν με όλες τους τις ρωγμές, με όλα τους τα λάθη, τότε η αγάπη δεν περνάει. Γίνεται αντοχή. Γίνεται επιλογή. Και τελικά γίνεται ζωή.