Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν μου χτυπάς την πόρτα για να έρθεις αλλά την πλάτη. Έρχεσαι σχεδόν ύπουλα και σιωπηλή. Πάντοτε καλοντυμένη και λαμπερή. Γίνεσαι πειστική με το αφοπλιστικό σου μαγικό χαμόγελο.
Η δική μου ευκολία να σε εμπιστευτώ δημιουργεί μπελάδες. Οι φράσεις που θα χρησιμοποιήσω απλές: «Πως δεν σε κατάλαβα; πώς μου διέφυγες; ήταν λάθος μου». Οχι δεν ήταν.
Οι προδότες σε ξεγελούν. Οι προδότες παριστάνουν πως σε αγαπούν, πως συμπάσχουν μαζί σου. Οι προδότες σε ξεπουλάνε για λιγότερα από τριάντα αργύρια γιατί εσύ η προδοσία είσαι κατάρα στη ζωή των ανθρώπων.
Μα εγώ παραμένω η ίδια. Συνεχίζω να εμπιστεύομαι. Ξέρω πως θα σε συναντήσω ξανά στο διάβα μου, μα δεν σε φοβάμαι.
Η δική μου εκδοχή, η δική σου ύπουλη σιωπή, και όποια νικήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου