Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Απλώς κουράζονται να υποκρίνονται πως είναι ο ρόλος που επέλεγαν τόσο καιρό να δείχνουν. Κι όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο το βλέπω καθαρά. Δεν υπάρχει κάποια ξαφνική μεταμόρφωση. Υπάρχει μόνο η στιγμή που τελειώνει η αντοχή κάποιου να κρατάει μια μάσκα που δεν του ταιριάζει πια.
Ξέρεις, στην αρχή όλοι δείχνουμε κάτι. Λίγο πιο ευγενικοί, λίγο πιο σταθεροί, λίγο πιο «καλοί» απ’ όσο είμαστε πραγματικά. Δεν είναι κακία. Είναι ανάγκη. Θέλουμε να μας δουν όμορφα, να μας εκτιμήσουν, να μας αγαπήσουν. Μόνο που μερικοί το παρακάνουν. Χτίζουν έναν ρόλο και τον φορούν σαν στολή. Γελάει ο κόσμος, χειροκροτάει, οπότε συνεχίζουν. Μέχρι που το μέσα τους κουράζεται.
Και τότε αρχίζει η ρωγμή. Όχι γιατί αλλάζουν, αλλά γιατί ξεθυμαίνει η προσπάθεια. Σταματούν να παλεύουν να φανούν σωστοί, ήρεμοι, «ιδανικοί». Σταματούν να προστατεύουν την εικόνα που τόσο καιρό πρόβαλλαν. Κι εκεί εσύ βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο. Το πρόσωπο που υπήρχε από την αρχή, απλώς το έκρυβαν πίσω από χαμόγελα και ωραίες κουβέντες.
Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι η αποκάλυψη. Είναι να παραδεχτείς ότι τα σημάδια ήταν πάντα μπροστά σου. Αλλά τα αγνόησες. Τα μίκρυνες. Τα δικαιολόγησες. Είδες αυτό που ήθελες, όχι αυτό που ήταν.
Κι η αλήθεια; Είναι απλή. Αν κάποιος αλλάξει, φαίνεται στις πράξεις, στην ηρεμία, στη συνέπεια, όχι στις υποσχέσεις. Φαίνεται όταν δεν τον κοιτάζει κανείς. Φαίνεται όταν δεν χρειάζεται να εντυπωσιάσει.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Απλώς σταματούν να παίζουν ρόλους. Κι όταν πέσει η αυλαία, εκεί μένει η αλήθεια. Κι εκεί αποφασίζεις αν χωράς ή αν πρέπει να φύγεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου