Μη φοβηθείς να γυρίσεις.

Γράφει ο Πάνος Θεοδώρου

Μην φοβηθείς να γυρίσεις εκεί που ο έρωτας άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς. Δεν είναι αδυναμία η επιστροφή. Αδυναμία είναι να κάνεις πως δεν υπήρξε ποτέ κάτι που σε σημάδεψε. Να προχωράς δήθεν μπροστά, ενώ μέσα σου κάτι τραβάει πίσω και ζητά απάντηση.

Μην φοβηθείς να πεις λέξεις βαριές, όταν από πίσω τους υπάρχει η αλήθεια. Οι βαριές λέξεις δεν πληγώνουν όταν είναι καθαρές. Πληγώνουν όταν μένουν ανείπωτες. Όταν κρύβονται πίσω από εγωισμούς, σιωπές και μισές αποφάσεις. Ο έρωτας δεν θέλει ωραία λόγια. Θέλει τίμια.

Μου έλειψες. Μου λείπεις. Αγαπάω σε. Είμαι εδώ.
Αυτές οι λέξεις δεν είναι παρακάλια. Είναι στάση. Είναι η στιγμή που ένας άντρας στέκεται απέναντι στη γυναίκα που αγάπησε και δεν κρύβεται άλλο. Δεν υπόσχεται θαύματα, δεν εγγυάται το αύριο. Δηλώνει όμως παρουσία. Και αυτό είναι το πιο γενναίο πράγμα που μπορεί να κάνει.

Γιατί κάποιοι έρωτες δεν τελειώνουν όταν χωρίζουν οι δρόμοι. Τελειώνουν μόνο όταν ειπωθούν όλα. Όταν δοθεί η ευκαιρία που φοβηθήκατε. Όταν επιστρέψεις όχι για να ζητήσεις συγχώρεση, αλλά για να δεις αν υπάρχει ακόμα χώρος να σταθείτε μαζί, αλλιώς, πιο ώριμα, πιο αληθινά.

Μην φοβηθείς να γυρίσεις εκεί που έμεινε μια εκκρεμότητα για μια ευτυχία που δεν τη ζήσατε ακόμα. Όχι για να ξαναζεστάνεις το παρελθόν. Αλλά για να δεις αν μπορεί να υπάρξει παρόν.

Και αν δεν υπάρξει, τουλάχιστον θα ξέρεις πως δεν άφησες τον έρωτα να χαθεί από φόβο. Τον κοίταξες στα μάτια. Κι αυτό, ό,τι κι αν γίνει μετά, είναι πάντα νίκη.