Στα αυτονόητα χανόμαστε και στα μικροπράγματα ερωτευόμαστε.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Στα αυτονόητα χανόμαστε και στα μικροπράγματα ερωτευόμαστε. Δεν το ήξερες; Κι όμως αυτή είναι η πιο ωμή αλήθεια των σχέσεων. Εκεί που «εννοείται» πως όλα πάνε καλά, εκεί αρχίζει η ρωγμή. Γιατί το αυτονόητο είναι άτιμο. Το θεωρείς σταθερό, το αφήνεις μόνο του να λειτουργεί, και μια μέρα ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι χάθηκε χωρίς θόρυβο. Όχι επειδή κάτι έσπασε. Επειδή κανείς δεν κοίταξε να το κρατήσει.

Ο άνθρωπος έχει μια περίεργη συνήθεια να βαριέται ό,τι είναι σταθερό και να μαγνητίζεται από το μικρό. Από τα βλέμματα που κρατάνε δυο δευτερόλεπτα παραπάνω. Από το άγγιγμα που μοιάζει τυχαίο αλλά δεν είναι. Από το χαμόγελο που ξεφεύγει πριν προλάβει να σκεφτεί. Αυτά μας τρώνε. Αυτά μας ζωντανεύουν. Αυτά χτίζουν τον έρωτα χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.

Είναι αυτά που ανεβάζουν τον παλμό, που γίνονται οι ιστορίες που θυμάσαι χρόνια μετά, που μένουν στο μυαλό σου όταν όλα τα μεγάλα ξεθωριάζουν. Γιατί εκεί υπάρχει ουσία. Όχι στις μεγάλες πράξεις, αλλά στις μικρές αποδείξεις.

Ο έρωτας πάντα θα παίζει κρυφτό στις λεπτομέρειες. Θα τρυπώνει σε κάτι τόσο ανεπαίσθητο που ντρέπεσαι να το ομολογήσεις. Και την ίδια στιγμή, θα σε διαλύει το αυτονόητο που άφησες αφρόντιστο. Γι’ αυτό κρατήσου από τα μικρά και μην θεωρείς τίποτα δεδομένο.

Ο έρωτας γεννιέται στα ψιλά γράμματα της καθημερινότητας. Κι εκεί χτυπάει πάντα πιο δυνατά.