«Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να πάω σε οίκο ευγηρίας – γι' αυτό επέλεξα τη ζωή...»

 

«Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να πάω σε οίκο ευγηρίας – γι' αυτό επέλεξα τη ζωή...»

Είμαι 87 ετών. Δούλευα όλη μου τη ζωή, βάρδια με βάρδια, χρόνο με το χρόνο.

Πίστευα ότι το κράτος θα μας φρόντιζε στα γεράματα, ότι μετά από μια μακρά εργασιακή ζωή δεν θα ήμασταν μόνοι.

Αλλά σήμερα ξέρω: μια θέση σε οίκο ευγηρίας είναι απρόσιτη. Βοήθεια; Καμία.

Υποστήριξη; Άρνηση. Για το σύστημα, είμαι απλώς ένας αριθμός – και όσο πιο γρήγορα εξαφανιστώ, τόσο το καλύτερο για τις στατιστικές.

Αλλά αποφάσισα να μην περιμένω το τέλος μου.

Έχω επιλέξει τη ζωή.

Δεν ξέρω πόσες μέρες μου απομένουν, αλλά δεν θέλω να τις περάσω ανάμεσα σε γκρίζους τοίχους, λογαριασμούς και έντυπα.

Δεν ζω σε οίκο ευγηρίας, δεν ζω στη σκιά των ανησυχιών μου – ζω δίπλα στη θάλασσα.

Κάθε πρωί πηγαίνω στην παραλία, αναπνέω βαθιά τον αλμυρό αέρα, αφήνω τα κύματα να ξεπλύνουν τις σκέψεις μου.

Κάθομαι στην άμμο, παρακολουθώ τον ήλιο να ανατέλλει ή να δύει και νιώθω:

Ζω!!

Το σύστημα μπορεί να με έχει εγκαταλείψει.

Αλλά εγώ δεν έχω εγκαταλείψει τον εαυτό μου.

Είμαι 87 ετών και ίσως μόνο τώρα κατάλαβα τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ελεύθερος... "

Web

Love always