Φθινόπωρο ήταν και τότε θυμάμαι, όπως και τώρα. Ήταν από κείνα τα μελαγχολικά ηλιοβασιλέματα φθινοπώρου που περπατάς σε ατέλειωτους χρυσαφένιους από κίτρινα φύλλα δρόμους με την ατμόσφαιρα να αναδύει έντονα άρωμα μοναξιάς, λήθης...αποξένωσης... Περπατάς και σε κάθε βήμα σου ακούς κάτω από τα παπούτσια σου το τρίξιμο των ξερών φύλλων κάτι σαν παράπονο, σα κραυγή πόνου...
Φθινόπωρο... σκηνικό μελαγχολίας, και οι θύμησες κατακλύζουν όλο σου το είναι...απόηχος μακρινών αναμνήσεων...με έντονα συναισθήματα νοσταλγίας για τα χρόνια εκείνα που φύγανε, για κάτι που πέρασε και χάθηκε αφήνοντας στη ψυχή σου ανεξίτηλα σημάδια, πληγές.... που αδυνατεί ο χρόνος να γιατρέψει....
Μαρίζα Τσιτμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου