Ο έρωτας δεν πεθαίνει πάντα από προδοσία.

Γράφει Γιώργος Λυμπεράκης

Όλοι μιλάνε για την προδοσία σαν το χειρότερο τέλος. Για το ψέμα, την απιστία, το μαχαίρι που μπαίνει πισώπλατα. Και ναι, είναι άγριο, είναι κομμάτιασμα. Σε κάνει να τρέμεις, να ουρλιάζεις, να αμφισβητείς τα πάντα. Αλλά η προδοσία έχει κάτι «καθαρό». Σου δείχνει ότι τελείωσε. Δεν έχεις πια τι να κρατήσεις.

Η αδιαφορία όμως… εκεί κρύβεται το πιο ύπουλο τέλος. Δεν έρχεται με θόρυβο. Έρχεται αθόρυβα, σιγά-σιγά, σαν σταγόνα που στάζει κάθε μέρα μέχρι να σε τρελάνει. Είναι τα μηνύματα που μένουν αδιάβαστα. Οι συζητήσεις που γίνονται μονόλογοι. Τα «θα δούμε» που αντικαθιστούν τα «είμαι εδώ».

Κι όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνεις ότι δεν σε σκοτώνει κάτι μεγάλο, αλλά το τίποτα. Η απουσία. Η αδράνεια. Ο άλλος είναι εκεί, αλλά δεν είναι πια μαζί σου. Κι αυτό το κενό πονάει πιο πολύ από οποιαδήποτε προδοσία, γιατί δεν ξέρεις αν πρέπει να θυμώσεις ή να θρηνήσεις.

Η αδιαφορία είναι η σιωπηλή δηλητηρίαση του έρωτα. Δεν αφήνει σημάδια στην αρχή. Μαζεύεται όμως μέσα σου. Σε φθείρει. Σε κάνει να νιώθεις αόρατος, ασήμαντος, δεύτερος. Και ξαφνικά ξυπνάς μια μέρα και συνειδητοποιείς πως δεν έχει μείνει τίποτα να παλέψεις.

Η προδοσία τουλάχιστον σε αναγκάζει να κλείσεις την πόρτα. Η αδιαφορία σε αφήνει να κοιτάς μια πόρτα που μένει μισάνοιχτη, χωρίς να ξέρεις αν πρέπει να βγεις ή να μείνεις. Σε κρατάει εγκλωβισμένο σε ένα «μαζί» που έχει πάψει να υπάρχει.

Κι αν με ρωτήσεις, κορίτσι μου, ποιο τέλος φοβάται περισσότερο ένας άντρας; Δεν είναι η προδοσία. Είναι το να βλέπει τα μάτια σου να σβήνουν μέρα με τη μέρα, χωρίς καμία κραυγή, χωρίς κανένα «φεύγω». Μόνο με αδιαφορία.

Γιατί εκεί δεν χάνεις απλά τον άλλον. Χάνεις τον ίδιο τον εαυτό σου.