Κάποιοι, μίλησαν για πείσμα

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Την είπαν πεισματάρα. Το είπαν σαν κατηγορία, σαν να κουβαλούσε πάνω της ένα ελάττωμα ντροπής. Δεν τους πέρασε απ’ το μυαλό πως εκείνο το πείσμα ήταν η μόνη της σωτηρία — και, κάποιες φορές, η δική τους.

Γιατί εκείνη δεν τα παρατούσε. Δεν έφευγε εύκολα. Δεν εγκατέλειπε ανθρώπους, σχέσεις, όνειρα. Έμενε και κρατούσε μαζί της και ό,τι πήγαινε να διαλυθεί. Έσκυβε πάνω από πληγές που δεν ήταν δικές της, κουβαλούσε βάρη ξένα, σώπαινε όταν όλα μέσα της ούρλιαζαν να φύγει.

Κάποτε, αυτό το πείσμα δεν την έσωσε. Δεν της χάρισε τίποτα — αντίθετα, της πήρε πολλά. Τον ύπνο της, την ηρεμία της, κομμάτια από την πίστη της στους ανθρώπους. Αλλά έσωσε εκείνους που δεν θα είχαν σταθεί χωρίς την αντοχή της. Που είχαν ανάγκη κάποιον να μην τους εγκαταλείψει όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει.

Δεν ήταν εγωισμός. Δεν ήταν αδυναμία. Ήταν ψυχή. Ήταν μια σιωπηλή απόφαση: να μη φύγει όταν την χρειάζονταν, ακόμα κι αν δεν της το ζήτησαν ποτέ. Κι αυτό, αν το λες ελάττωμα, τότε μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρους.

Το πείσμα της ήταν η αθέατη δύναμη που σήκωνε και τους άλλους. Και αν σήμερα δεν την έχουν πια, να θυμούνται:
Δεν τους έσωσε γιατί το χρωστούσε.
Τους έσωσε γιατί έτσι κάνει όποιος αγαπά αληθινά.
Μένει. Μέχρι τέλους.
Ακόμα κι όταν πονάει.