Η μοίρα του προδότη…

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Η ζωή, φίλε μου, δεν εκδικείται με φωτιές, λιμούς και καταστροφές, είναι πολύ πιο έξυπνη η ζωή.
Προτιμάει να σε αφήνει να ζήσεις ή να μην ζήσεις, με τις δικές σου επιλογές.

Πάμε να σου το εξηγήσω καλύτερα με ένα δυνατό παράδειγμα…

Αυτός, ας πούμε, πρόδωσε.
Όχι μόνο μια σπουδαία γυναίκα, που δεν της άξιζε καθόλου η προδοσία του.
Πρόδωσε τον ίδιο τον έρωτα, σαν έννοια και σαν συναίσθημα!
Εκείνον τον έναν έρωτα που δεν έρχεται δεύτερη φορά στην ζωή σου.
Πέταξε τον υπέρτατο έρωτα, για λίγα χάδια της στιγμής, για το μαλακισμένο εγώ του, για μια καύλα της μιας ώρας, που δεν είχε ούτε ψυχή, ούτε ουσία, ούτε μούτρα.

Πήρε στα χέρια του ο ηλίθιος, κάτι που άλλοι προσεύχονται να τους τύχει για μια φορά στη ζωή τους…
Και το λέρωσε.
Το έσπασε.
Το ατίμασε.

Όχι επειδή δεν ήξερε.
Αλλά επειδή ποτέ του δεν μπόρεσε ή δεν άντεχε να μεγαλώσει, να σταθεί, να γίνει άντρας δίπλα σε μια γυναίκα που του άνοιξε όλη της την ψυχή.
Κι όταν πια την έχασε, φυσικά και δεν έγινε καλύτερος.
Έγινε χειρότερος.
Έκρυψε τη μικρότητά του πίσω από φτηνές δικαιολογίες, από ανούσιες κι άνανδρες συγνώμες.

Και τώρα;
Τώρα κυκλοφορεί με γυναίκες που δεν τον ξέρουνε στ’ αλήθεια.
Με φιλιά που δεν λένε τίποτα.
Με βλέμματα που δεν τον ξεγυμνώνουν.
Ή έχει για συντροφιά του μια απέραντη, μα πέρα για πέρα δίκαιη μοναξιά
Τώρα, η κάθε μέρα είναι για αυτόν και μια νέα τιμωρία, να βιώνει δηλαδή κάτι που παριστάνει τη ζωή.

Γιατί μέσα του το ξέρει!
Ξέρει πως εκείνη δεν θα ξαναέρθει.
Ούτε και θα βρεθεί άλλη σαν κι αυτή.

Και η ζωή;
Τον τιμώρησε ή απένειμε την δικαιοσύνη της, αφαιρώντας του κάθε πιθανότητα για το “όλα”, για το “πολύ”, για το “μεγάλο”.
Κι αυτό είναι που τελικά, πονάει πιο πολύ απ’ όλα.

Αυτή λοιπόν είναι η μοίρα του προδότη.
Να μην μπορεί να ξεχάσει, από την μία.
Κι από την άλλη, και να λούζεται την επιλογή του και την δικαιοσύνη στο τομάρι του.